Middeleeuwen
Ach, ik kan in ieder geval heerlijk wonen voor een zacht prijsje dus. Maar, elk voordeel heb vast ook z'n nadeel, hoor ik u denken, en inderdaad, klein nadeeltje: het is op de 5e verdieping. En dat is heel hoog met 2 koffers en een rugtas, of met volle boodschappentassen. Maar mij hoor je niet klagen, want het is een fantastisch oud muf trappenhuis en het ruikt er ook heerlijk oud. De zoon van de eigenaresse vertelde me dat het pand heel oud is en dat de fundering zelfs uit de Middeleeuwen (!!) stamt! Dat kan je blijkbaar zien in de kelder, waar hij ook een sleutel van heeft (zo'n echte grote, gouden tekenfilmsleutel) maar nog nooit geweest is. Nou, ik ga natuurlijk zeker eens een kijkje nemen met die gouden sleutel, spannend! Nog een leuke wetenswaardigheid vind ik zelf is dat er vuilniscontainers IN een ruimte in het portiek staan, en dat die elke dag (!) worden geleegd. Inderdaad hoor ik elke avond de vuilniswagen langskomen. Parijs is toch ietsje groter dan Amsterdam.
April in Paris
Très propre
Bij aankomst werd ik verwelkomd door de eigenaresse, een vrij zenuwachtig vrouwtje van een jaar of 60, en haar zoon, op het eerste gezicht een leuke kerel (hij hielp me ook mijn koffer naar boven sjouwen bijvoorbeeld), maar al snel bleek dat hij ook het een en ander geërfd heeft. Hoe hij me door het huis rondleidde en alles liet zien, het had werkelijk zó in een komische film gekund. Hij legde namelijk alles uit. En met alles bedoel ik ALLES. Hoe de wasmachine werkte, de oven, de tv, het raam, de kraan, de douche....hij wilde nog iets over de wc zeggen, maar je zag dat hij zich net op tijd besefte dat dat misschien niet hoefde. Hij deed er werkelijk zeker meer dan een uur over om me wegwijs te maken in de 18m2. Een record denk ik. "Rood is voor warm water, en blauw is voor koud". Niet omdat hij dacht dat ik van het platteland kom: dit was duidelijk iemand die ENORM zuinig is op zijn spullen en het heel eng vindt dat er nu iemand anders in zijn huis gaat wonen. Ik herkende dit meteen als zodanig, daar ik ook deze neiging had met het meisje die nu in mijn kamer woont. Mevrouw bevestigde mijn vermoeden door middenin de uitwijdingen van haar zoon mij mede te delen dat hij "très propre" is. Goh. Hoe schattig het ook was en hoe ik ook gelachen heb van verbijstering toen ze eenmaal weg waren, het maakt wel dat ik nu heel erg voorzichtig ben met alles wat ik hier doe, als de dood dat ik ben dat ik een vlekje op het splinternieuwe aanrecht maak of een krasje op de eveneens gloednieuwe inductiekookplaat. Dat werd me ook meermalen op het hart gedrukt. Ik heb al een paar keer goed gekookt, en so far so good gelukkig. Maar ik ben wel veel extra aan het vegen met m'n vaatdoekje. Hebben ze me nog neurotischer gemaakt dan ik al was...:-D
Het nieuwe keukenblok, dat af was op de dag dat ik arriveerde! Nou ja, niet helemaal af: er staan nog wat losse planken die hij nog aan de muur wil hangen, enz. Maar alles werkt goed!
Verder is het hier heerlijk wonen. Het bed is een enorme hoogslaper, waarbij je als je erin klimt moet oppassen dat je je hoofd niet stoot aan de ongetwijfeld eveneens uit de Middeleeuwen afkomstige balken aan het plafond. Ze zijn prachtig donkerbruin en afgeleefd. Verder is dus alles nieuw, van het keukenblok tot de badkamer tot koelkast, oven en de Miele wasmachine. Een grappig contrast met het oude "skelet" van het huis. Gelukkig zijn de vloeren niet van hout, dus ik hoor vrij weinig van de buren.
Centre ville
Eenmaal buiten ben je dus direct in het centrum. Het straatje waar ik woon ligt iets van 50m van de grote weg af, waardoor je net geen verkeerslawaai hebt. Een beetje zoals mijn eigen huis in Amsterdam dus. Heel erg fijn, rust middenin de drukte. Ik zit op een steenworp afstand van twee voetgangersstraten die vergeven zijn van leuke winkeltjes, slagers, bakkers, viswinkels en cafés. De leukste straten van Parijs, volgens de Parijse meiden. Wat een mazzel!
Mijn echte Parijse uitzicht! Lekker rustig straatje, het grote verkeer is net ver genoeg om hier rust en stilte te hebben
Verder ben ik zo bij de Seine, dat is een minuut of 10 lopen. En het Louvre ook.
Vorige week woensdag, de 2e dag dat ik hier was, heb ik even een avondwandeling gemaakt, omdat ik besefte dat ik tot dan toe alleen nog maar bezig was geweest met boodschappen doen en dingen regelen en nog niks van de stad had gezien. Ik liep naar de Seine en werd overvallen door het Parijsgevoel. De bruggen prachtig verlicht, de stelletjes die aan de oever van de Seine zitten met een fles wijn, ongelofelijk, maar het plaatje klopte helemaal. Ik ben ook afgedaald naar de oever van de Seine beneden, en toen ik daar al mijmerend over deze prachtige stad liep, zorgde Iemand Daarboven er ter vervolmaking van dit gevoel voor dat er bovenop de brug waar ik onderdoor liep, een man accordeon stond te spelen. En toen ik terugwandelde begonnen de klokken van de Notre Dame te luiden. Wat moet een mens daarvan maken...
Ach, zo kan je wel aan de gang blijven met foto's maken...
Ook de dag erna in de metro, toen ik weer een moment had waarop ik stilstond bij dit ritme van de stad, van de mensen met de metro die komen en gaan en een boekje lezen in de vele minuten die ze in de metro spenderen, begon er een man accordeon te spelen. Over mooie clichés gesproken: het is gewoon waar, op iedere hoek van de straat zie je kussende stelletjes. Nou ja niet op iedere hoek, maar zeker meerdere keren per dag. Ook prachtig: de Parijsenaren op 9.30 's ochtends op een zaterdag op de terrasjes (koud of niet, weer of geen weer), met een espressootje. En zo rond 11.30 uur met een plankje worst. Die Parijsenaren doen duidelijk hun best om mij het Parijs-gevoel te bezorgen!
Notre Dame in het prachtige licht van een zonsondergang
Vanaf het plein voor het Louvre. Door de triomfboog heen zie je de carroussel van de Champs Elysées (goed kijken! Ik was er supertrots op. Op de Notre Dame foto ook trouwens :-P)
Velib
Als Hollander was mijn eerste focus na aankomst natuurlijk: waar vind ik een fiets. In St Louis kocht ik er één, maar ja daar was ik 4 maanden, nu had ik het gevoel dat het niet echt opwoog tegen het gedoe van slot kopen, fiets laten nakijken, fiets aan het einde weer verkopen...maar er is nog een andere oplossing gelukkig: de Velib! Velib? Ja, het is een afkorting van velo libre, oftewel gratis fiets. Nou zijn ze niet gratis, maar je betaalt letterlijk bijna niets, namelijk 1,70 euro per dag (!). Als nieuwbakken inwoner van Parijs heb ik natuurlijk een abonnement genomen: voor 40 euro kan ik onbeperkt Velibben, in periodes van 45 minuten aan één stuk (als ik langer fiets betaal ik ook iets van 1,70 per uur, oftewel niks dus). Het werkt zo: overal in de stad staan "stations" met rond de 20 fietsen aan paaltjes. Ik kom met mijn pasje, bliep, en ik kan een fiets meenemen. Dan tour ik lekker de stad door (of ik ga naar kantoor/bieb...) en dan parkeer ik hem daar weer aan een paaltje, voilà! En je hoeft nergens meer naar om te kijken. Handig als je zoals ik gisteren een onmogelijke fietstocht onderneemt langs het Louvre, de Jardin des Tuileries, de Champs Elysées en als klapstuk Place de la Concorde, oftewel dat summum van verkeerschaos rond de Arc de Triomphe. Als je dan bij je bestemming (in mijn geval een supermarkt...ik moest nog iets ruilen :-S) aankomt, ben je blij dat je je fietsje kan parkeren en lekker met de metro terug kan! Kortom, een supersysteem wat mij betreft, die Velib.
Een rijtje Velib fietsen. Deze foto heb ik van internet, ik vergeet steeds foto's te maken van de Velibjes...
"Je voudrais un croissant"
Dan is er natuurlijk nog die taal. Dat Frans. Gelukkig is mijn basis redelijk, ik kan me overal wel verstaanbaar maken (en anders is er altijd nog de universele handen- en voetentaal). Ik probeer ook alles in het Frans, pas als ik er echt niks van snap vraag ik of ze naar het Engels willen schakelen. Eén voordeel van het chauvinisme: bijna niemand gaat standaard Engels met je praten, dus je kan je Frans goed oefenen! Ik hoor van veel buitenlanders die Nederlands willen leren bijvoorbeeld dat dat vrijwel onmogelijk is omdat altijd iedereen standaard in het Engels tegen ze begint. Nou, daar hoef je hier niet bang voor te zijn :-P
Gelukkig is het vak wat ik volg wel in het Engels, maar dat kan ook moeilijk anders, want het enige wat we doen is elkaars werk bespreken. Daar ben ik sowieso heel erg blij mee, aangezien ik nu alleen nog maar moet en wil schrijven. Want in de antropologie is analyseren vooral veel schrijven en nadenken en dan kom je tot inzichten. Ik heb nog maar een jaar dus op vakken waarvoor je allemaal artikelen moet lezen zit ik niet meer te wachten. Dat heb ik in St Louis al genoeg gedaan!
Gezellig
Het werken gaat hier trouwens fantastisch, ik heb natuurlijk erg weinig aan mijn hoofd hier dus ik kan de hele dag van ochtend tot avond aan 1 stuk door schrijven, zoals ik dat het liefste heb. Heerlijk!! Eindelijk schiet het eens op. (Over universiteiten, werkplekken en studenten zal ik nog een aparte blog schrijven trouwens). De Amerikaanse meiden Lauren en Natalia en de Franse meiden Elsa en Marie zijn eveneens hard aan het werken, dus verder dan 1 keer uit lunchen zijn we nog niet gekomen. Gisteravond wel met Lauren en Natalia wat wezen drinken in Montmartre, na de heuvel naar de Sacre Coeur beklommen te hebben. Dat laatste was niet helemaal de bedoeling, maar als je eenmaal 1 trap hebt beklommen, denk je: welja, die volgende kan er ook nog wel bij...mooi nachtuitzicht!
Sacre Coeur by night! (Tja al die "by night" foto's duiden erop dat ik geen toerist ben, maar een hard werkende immigrant...haha)
Met de andere harde werkers! Vlnr Marie (FR), Natalia (US), Lauren (US) en Elsa (FR) in het EHESS gebouw
Verder bestaat mijn ritme hier uit zaterdagochtend een verse croissant halen bij de bakker (ja, 1, ja), en dan hardlopen in Parc des Buttes Chauomont, een waanzinnig mooi park op 20 minuten fietsen. Kortom, je hoort mij niet klagen hier, au Paris.
Parc de Buttes Chaumont. Ook van internet, want als ik er ben, ben ik in runner's outfit, dus heb ik geen telefoon bij de hand. Daarom wel altijd spannend in welke Velib stations er fietsen staan als ik klaar ben en naar huis wil...vaak staat er maar 1! Heb een paar locaties van stations uit mijn hoofd geleerd, je moet toch wat zonder de Velib app :-D
En we sluiten af met een echt Frans kaasje! Bon appetit!
