November: een beetje sporten.... en heel veel eten

Tja, het loopt langzamerhand toch een beetje richting het einde. Het weer wordt minder, de bomen kaler, de vakken zijn zo goed als klaar, en deze week hebben we onze "farewell party" omdat Marie en Elsa 5 december alweer naar Frankrijk vertrekken. Yolande en ik hebben gelukkig nog even. Dat komt mooi uit, want hoewel mijn to do lijst behoorlijk gekrompen is (qua leuke dingen doen dan, mijn academische to do lijst wordt maar niet echt korter gek genoeg...:-S), zijn er nog genoeg dingen die we nog willen doen. Eén ding heb ik net afgestreept, en dat was naar de Tivoli gaan, een prachtig klein bioscoopje op "de Loop". En over 2 weken gaat deze jongen (gek toch dat ik dat niet kan zeggen...!) nog even een tripje naar Chicago maken! Zeer waarschijnlijk, want samen met Lauren, en die moet nog even vragen of ze vrij kan krijgen. Ik hoop het want dan gaan we lekker met haar auto! Niks zo leuk als "on the road" zijn in dit autoland :-)

Bioscooop Tivoli, met 3 zaaltjes. Toen ik binnenstapte waande ik me ineens voor het eerst terug in Nederland!.....vanwege de - blijkbaar universele - popcornlucht. Juist ja.

Hiken 

Wat ook nog op de to do lijst stond sinds het begin, was hiken (fancy woord voor wandelen) met Carolyn. Ze begon al over de prachtige State Parks rond St Louis (zeg maar de Veluwe, maar dan hebben ze er hier dus meerdere en ze zijn ietsje groter) toen ze mij in augustus ophaalde van het vliegveld. Maar zoals dat gaat, steeds kwam het er maar niet van. Dus, vorige week hadden we eindelijk afgesproken om erheen te gaan. Een half uurtje rijden, zei Carolyn, en dan ben je ineens in de middle of nowhere. Nou, dat was precies hoe het was. Een korte impressie!

 Carolyn en hond Kenshin (achterstevoren)

 We namen een hiking trail van 3 miles, waarin alle mogelijke hike-ervaringen aan bod kwamen: een stijle klim, gevolgd door een mooi uitzicht over de rivier...

 Hoewel bij ons in de buurt de bomen nog prachtige kleuren hadden, waren ze hier nagenoeg kaal...jammer, we waren net iets te laat. Maar kaal heeft ook zijn voordelen: je kunt alles goed zien :-)

 Nogmaals de rivier. Ik weet even niet meer welke, volgens mij een aftakking van de Missouri

 Een wat mij betreft goed geslaagde foto :-) Na de klim daalde je af via allerlei houten bruggetjes en trapjes, en liep je beneden langs de rivier

Thanksgivin: een introductie

Moeten wij wachten tot december, hier is november al de feestmaand, met natuurlijk: Thanksgiving! Deze nationale feestdag vormt het begin van de "holiday season", zo heb ik mij laten vertellen. Oftewel, na Thanksgiving barst de Kerstgekte langzaam los. Want, we mogen hier dan de Kerst niet meemaken, de voorbereidingen krijgen we in volle glorie te zien - en dat nemen ze hier niet licht, zoals jullie misschien wel weten, goed geïnformeerde lezers dat jullie zijn! :-) Ik heb gehoord dat naast het veelvoorkomende be-lachelijk/potsierlijk versierde huis, er ook hele straten zijn die het zo bont maken dat ze entreegeld vragen om de straat te kunnen bekijken - met andere woorden, een soort attractie (de opbrengst gaat dan naar een goed doel).

Thanksgiving dus. Vrijwel een leek zijnde wat deze feestdag betreft, heb ik natuurlijk aan zoveel mogelijk Amerikanen om me heen gevraagd waar deze feestdag voor staat en wat de bedoeling is. In het kort komt het hierop neer. Of eigenlijk, het is gewoon kort, het heeft niet veel om het lijf (behalve als jij de vrouw des huizes bent die moet koken voor 15 man natuurlijk).

Thanksgiving is één dag (de laatste donderdag van november, 26 november dit jaar), maar men plakt er hier in de praktijk een vakantie aan vast van maximaal een week - afhankelijk van je werkgever. Op scholen is de ongeschreven regel dat je als professor je les die week annuleert. Want, veel studenten gaan natuurlijk naar hun ouders, en dat is vaak niet een paar uurtjes rijden zoals in Nederland. Dus, in de praktijk ligt alles hier vanaf dinsdagmiddag al stil. Ja, dat wist Suusje natuurlijk niet! Maar het had vooral voordelen: een uitgestorven bieb bijvoorbeeld :-)

Geen eten meer te krijgen dus op de campus dinsdagavond, de dag dat ik daar eet omdat ik 's avonds Frans heb. Maar een geruststellende gedachte: sommige tenten zijn altijd open, zoals McDonalds natuurlijk (hier niet aanwezig gelukkig) en de Subway, waar je naar blijkt ook gezonde salades kunt eten - wie had dat gedacht!

Allereerst het idee erachter. Het is een dag waarop gevierd worden dat de "Native Americans" (beter bekend als indianen) van de pelgrims een kalkoen ontvingen als dank voor hun hulp (waarschijnlijk ook meteen het laatste positive gebaar naar de indianen vanuit de blanken...). Zoals velen met Kerst ook niet echt meer weten wat er gevierd wordt (dat is dus de geboorte van Jezus, voor de ignorante lezers onder u. Mocht u hiertoe behoren, dan bent u nu waarschijnlijk ook het woord ignorant aan het opzoeken), en Kerst de betekenis heeft gekregen van twee dagen samenzijn met familie, zo is het ook met Thanksgiving: het is een dag waarop je je dank betuigt aan familie en vrienden die je dierbaar zijn. En opnieuw net als met Kerst, komt dat in de praktijk voornamelijk neer op heel, heel veel eten. En daarna - aldus de Amerikanen hier - languit voor de tv liggen en American Football kijken, want er is dan altijd een wedstrijd op tv. Thanksgiving en American Football zijn blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden - het verbaast me eigenlijk niks, aangezien het twee oer-Amerikaanse verschijnselen zijn.

Thanksgiving deel 1: "Friendsgiving" met mijn voetbalteamgenoten
En niet alleen op Thanksgiving is het Thanksgiving, veel mensen vieren meerdere Thanksgivings. Tja, waarom 1 avond lekker eten als je het ook 2 of 3 avonden kunt doen? ;-) En ook, je bent niet alleen "thankful" voor je familie natuurlijk, maar ook voor je vrienden, en je kan ze moeilijk allemaal tegelijk uitnodigen. Dus, de dag zelf is natuurlijk voor familie, maar op een andere dag kan je je vrienden uitnodigen. Een supergoed idee! Ik stel voor de we in Nederland ook een "vriendenkerst" invoeren, lekker eten met vrienden! Misschien ga ik dat volgend jaar eens even zelf introduceren...!

Amanda van mijn voetbalteam was één van die mensen, ze nodigde alle voetbalteamgenoten uit voor een zogenaamde "friendsgiving" in haar huis. Opnieuw, een korte impressie met toelichting bij het eten!

 Het is hier heel normaal dat gasten zelf eten en drinken meenemen naar een huisfeest, en zeker natuurlijk bij Thanksgiving, omdat het daarbij draait om het eten. Wat maakt nou een echt Thanksgiving diner? Natuurlijk op nummer 1: De Turkey! Rechts in beeld, niet te missen dacht ik zo want het is echt een GI-GAN-TISCH beest...! Links vooraan iets vegetarisch dat Yolande en ik gemaakt hadden om zij vegetarisch is, daarachter onze zeer goed gelukte "sweet potatoe dish" (zoete aardappel is één van de traditionele bijgerechten), en daarachter kwam te staan de "green been casserole", oftewel sperziebonenschotel met room (enorm lekker), en verder was er nog maïs en salades.

 Amanda met het eten!

Eén van de gasten mocht de kalkoen aansnijden. Schijn bedriegt hier, zoals ik eerder zei is het ding echt gigantisch groot. Ik denk dat we met ongeveer 15 man de helft hebben opgekregen (!)

Een filmpje speciaal voor Wouter en Koen: kijk welk spel ze spelen! (ze=al mijn voetbalteamgenoten)

En na de kalkoen en toebehoren waren er ook nog toetjes. Gelukkig konden Yolande en ik zo de Uber inrollen (een taxiservice door "gewone" mensen, enorm handig en goedkoop, en helaas verboden in Nederland vanwege oneerlijke concurrentie...zit wat in). 

Thanksgiving deel 2: de "echte" Thanksgiving dag zelf, bij Professor John Bowen thuis

Geslaagd als deze Thanksgiving was, was daar natuurlijk deze week óók nog Thanksgiving dag zelf! Bij John, onze professor en contactpersoon voor het uitwisselingsprogramma (hij heeft het opgezet), en zijn vrouw Vicki. Ieder jaar nodigt hij de uitwisselingsstudenten uit bij hen thuis, omdat wij anders natuurlijk zonder familie, feest en kalkoen zitten. Enorm aardig van hem natuurlijk!

Gisteren dus naar Huize Bowen. Dat was even andere koek. Een mooi groot huis in een buitenwijk, met een zeer klassiek gedekte tafel, compleet met bloemstukjes en sjiek servies. Hapjes netjes geordend op de salontafel. Hiërarchisch als het is hier, namen Natalia, Oguz en zijn vriendin, met wie ik meegereden was, na het binnenkomen naast elkaar op een rijtje plaats op de bank, waarin ze stijf bleven zitten met hun glaasje wijn. Juist ja. Ik wilde eigenlijk wel even het huis bekijken, maar mijn gevoel zei me dat het niet echt de bedoeling was om hier een beetje te gaan rondneuzen. Met andere woorden, een situatie die nogal tegen mijn natuur in gaat: ik geloof niet dat ik ooit ergens geweest ben waar ik het gevoel had dat ik niet mocht rondneuzen en moest opzitten op de bank. Oftewel, ik werd er een klein beetje rebels van...maar ik heb me ingehouden en me beperkt tot stiekem zijn cd-collectie bekijken en niet meteen op de bank te gaan zitten met een glas wijn.

 De voorafjes: glaasje wijn op de bank, hapjes op tafel. Ik praat links met zoon Jeff

 Adeline (het andere Franse meisje) en Oguz, een Turkse student die hier al 4 jaar is en dus al 4 jaar op rij Thanksgiving viert in huize Bowen ;-)

Gelukkig deden de Franse dames hetzelfde toen zij aankwamen en werd de sfeer wat informeler. Wat daar ook aan bijdroeg, was het feit dat John's zoons er ook waren, Greg en Jeff, resp. 28 en 25 jaar oud. Vooral Greg was een verschijning: een boomlange, dunne jongen in grijs shirt en groene broek, met knalgeel geblondeerd lang haar met oranje uitgroei in de punten (!!). Mijn mond viel bijna open...dat was niet echt het type zoon wat je bij deze gedistingeerde professor zou verwachten! 

Helaas bracht de aanwezigheid van deze jeugd niet wat meer leven in de brouwerij. Het bleef een vrij stijve bedoening, ook aan tafel, met het officiële proosten, servetje op schoot (ik niet hoor), en gezellige brave conversaties. Wel heel lekkere wijn heeft hij trouwens...

 Say cheeeeeese.... Met de klok mee: mevrouw Bowen (Vicki), dan ik, zoon Greg, Elsa, Natalia, zoon Jeff, John de professor, Marie, Guillermo (een Spaanse student van John), Oguz' vriendin en hijzelf

 Zoals het een echte heer des huizes betaamt, snijdt hij de kalkoen aan (en daarmee is zijn bijdrage aan het eten ook meteen volbracht) ;-)

Ach, wel leuk om een echte traditionele Thanksgiving mee te maken! De gezellige, informele Thanksgiving had ik toch al gehad...gelukkig :-) Ik heb me nog wel van mijn leukste kant laten zien met mijn speech behorend bij het kadootje (of moet ik nu "geschenk" zeggen...), dat we aanboden aan John en zijn vrouw. Ik had in de les namelijk gezien dat hij ruwe handen had, ik wist dat hier een filiaal van mijn all time favorite winkel "Lush" aanwezig was, dus...één en één is twee dacht ik zo! Dus ik snel naar Lush gegaan dinsdag en een pakketje gehaald met mijn favoriete douchegel, op honingbasis (voor degenen die Lush niet kennen: a) schaam je en ga er meteen heen! b) het is een winkel met verzorgingsproducten - douchegel, zeep, schampoo, deo, etc - op puur natuurlijke basis, geen chemische toevoegingen, ze maken alles vers, het is beperkt houdbaar, en het is HEERLIJK, een genot voor als je een gevoelige huid hebt zoals ik! Gaat dat proberen!). 's Avonds bij Frans had ik geprobeerd uit te leggen wat ik gekocht had, en toen noemde ik het in mijn onschuld "produits sans préservatives", wat niet betekent: zonder conserveringsmiddelen, maar....zonder condooms. Oeps. Dus die gooide ik ook in mijn speech, een geslaagde grap natuurlijk voor onze Frans sprekende professor :-)

Al met al had ik een superleuke dubbele Thanksgiving! En ik heb me niet eens overeten. Als er één positief iets is wat ik overhoud aan dit land waarin je overladen wordt met eten, is het, paradoxaal genoeg, om me in te houden!

Het is JOUW verantwoordelijkheid

"It's your responsibility"

Het neo-liberalistische gedachtegoed, oftewel het benadrukken dat iedereen een autonoom individu is, loopt hier in Amerika als een rode draad door het publieke leven heen. Maken wij ons druk over de "participatiesamenleving", waarin mensen wordt gewezen op hun "eigen kracht", en dat ze meer kunnen dan dat ze denken, hier is dat nog 10 keer erger. Feitelijk komt alles neer op: "het is JOUW verantwoordelijkheid om iets van je leven te maken". Met andere woorden: wij, de staat, zijn daar NIET verantwoordelijk voor. Of in nog andere woorden: het kan ons niet schelen, zoek het lekker uit. Heb je geen baan? Dan moet je maar harder zoeken. Ben je ziek en heb je medische hulp nodig? Dan moet je die zelf maar regelen. Ben je te dik? Ja luister eens, je HOEFT al die vette zooi niet te kopen! Heb je longkanker gekregen van het roken? Had je maar beter moeten nadenken, wij sigarettenfabrikanten dwingen je toch niet om te roken?

Natuurlijk zit hier een kern van waarheid in: het IS ook je eigen verantwoordelijkheid, je bepaalt zelf wat je consumeert bijvoorbeeld. Maar betekent dat dan dat de staat, voedselindustrie, etc, zich helemaal NIET verantwoordelijk hoeven te voelen? Natuurlijk niet! Hoe kan je hier ooit gezond eten kopen als je letterlijk wordt overspoeld door een tsunami van suikerrijk en vet eten, en gezond eten duur is? Hoe kan je aan een baan komen als je al 20 jaar werkloos bent of geen opleiding hebt afgerond? Daar wordt niet over nagedacht.

Dit patroon van alles op het individu gooien, is voor mij de kern van wat er mis is in dit land. Ik heb er zelf laatst in een milde vorm mee te maken gehad. Zoals jullie, trouwe lezers van mijn blog als jullie inmiddels zijn ;-), misschien wel gemerkt hebben, was ik niet echt goed voorbereid op mijn treinreis naar New Orleans: ik wist niet dat ik geen bed zou hebben, dat er geen kussens of dekens waren, ik heb me ook nog een slag in de rondte moeten googelen om uit te vinden waar in St Louis ik in godsnaam op die bus moest stappen - dat soort zaken waren namelijk TOTAAL niet duidelijk in de informatie die ik vooraf kreeg. Of, informatie die ik vooraf kreeg, ik heb helemaal geen informatie vooraf gehad zelfs! Omdat ik een flinke klaagmail heb gestuurd over de reis (ik was dat niet van plan maar ik kreeg een enquete, dus ja dan ga je los he), heb ik - wie had dat gedacht - mijn geld teruggekregen (!!), maar in hun mail met uitleg meldden ze nog wel even het volgende:

"As information, when a reservation is booked online, it is the consumers responsibility to know what is being reserved."

Oh, dus het is mijn eigen schuld dat ik dat allemaal niet wist?! Dan breekt toch je klomp. Voor mij is dit kenmerkend voor dit land, in Nederland heb ik nog nooit zo'n soort antwoord gehad in wat voor situatie dan ook.

Nee, ons kleine landje is wat dat betreft zo gek nog niet...;-)

Herfst en Halloween

Herfst en Halloween

Inmiddels wordt het hier best frisjes af en toe. 's Nachts kunnen de temperaturen zomaar onder de 5 graden duiken. En het regent vaker - echt Hollands weer af en toe, met gewoon een hele dag regen zonder op te houden. Ik vind het wel lekker fris, na al die warme dagen die we tot vorige week nog gehad hebben. Grappig dat je dan toch wel zin krijgt in de herfst...zeker als je zo'n lange zomer hebt gehad, zoals hier het geval is. Maar vandaag was het toch weer zo bijna 20 graden en blauwe lucht. Geen probleem hoor, als het elkaar zo blijft afwisselen :-) Ik loop nog steeds in mijn zomerjas rond, wel een trui eronder, maar dat is ook echt prima. Binnenkort maar wel eens wat meer warme kleding kopen, want met die 2 truien en een zomerjas ga ik het niet volhouden.

Affijn, de herfst is hier dus aangebroken. En dat is hier een soort van belangrijke gebeurtenis. Er zijn overal "fall fests" en "oktoberfests", vaak gekoppeld aan bier natuurlijk, maar ook zonder dat. De oogst wordt hier echt gevierd. Pas geleden hadden we op de faculteit een "harvest moon" borrel. Daarbij dopen ze dan appels aan een stok in een grote bak vloeibare karamel (weer een mooi voorbeeld van: hoe kunnen we zo ongezond mogelijk eten...ze maken daar hier echt een sport van), vervolgens is ie plakkerig dus kan je hem dopen in zoals daar zijn, koekkruimels, chocoladestukjes, nootjes, en witte chocola, om het af te maken. En een biertje erbij, en 10 soorten kaas, want ze zijn hier nogal van de kaas, en die is nog lekker ook! Op een soort tuc-koekjes, want het idee van een droge melba toast is hier om begrijpelijke redenen natuurlijk niet bekend....:-)

Goed, dwaal ik weer af naar het eten. Ik had het eigenlijk over de herfst. Dat is hier dus iets wat gevierd wordt. Waarom bij ons eigenlijk niet? Wij hebben toch ook oogstseizoen in Nederland? Vraag ik me nu af.

 Mooie herfstkleuren op de campus

De herfst dus. Kou, weinig licht, dus: de tijd is aangebroken voor lekker gezellig eten! (ach ik vind altijd wel een excuus). Elsa's vriend was hier kort even, ze zijn nu samen naar San Fransisco (jaja) voor een weekje, dus we gingen even lekker dineren met z'n allen. Ik had als experiment een hele kip gekocht (biologisch, voor wie het zich afvraagt), want zo'n hele kip in de oven, dat leek me wel eens leuk om uit te proberen. Zie hier het resultaat. Ik kan met recht zeggen, en dit werd bevestigd door de andere eters, dat die de beste kip is die ik ooit heb gegeten. Dus, voor herhaling vatbaar (lees: in Nederland :-)) Jammer dat ik dan de Franse kookkunsten van Elsa niet bij de hand heb, want die kan toveren met eten hoor...!

De lekkerste kip ooit! Kijk m liggen :-)

Elsa's gouden handjes hebben hier een grote bijdrage aan geleverd

Open haard aan, gezellig! Wij hebben ook een open haard trouwens, we moeten nog even uitvinden of hij "werkt", met andere woorden, of we ons huis niet in de fik steken als we hem aanzetten. Maar bij de benedenburen werkt hij prima, dus dat zal bij ons ook wel het geval zijn. Voor nu hebben we de airco, die ook als verwarming werkt, dus warme lucht met grote kracht ons huis inblaast. Goed systeem.

Halloween
Als je herfst denkt in Amerika, denk je Halloween. Een nogal belangrijke feestdag hier. Een verkoper van de "Hats 'n stuff", een winkeltje hier op de Delmar Loop ("de Loop" voor locals), waar ik al een paar keer mee aan de praat ben geraakt en die veel weet over de geschiedenis van Amerika, vertelde pas dat het van oorsprong een Mexicaans feest is, om de dag te vieren dat de overleden familieleden "op staan" uit hun graven en de levenden bezoeken. De grap is, dat dit totaal geen enge bijklank heeft: het was een dag bedoeld om dit te vieren, de dode komt gezellig even op bezoek en de familie verwelkomt hem met eten en drinken. Ik denk dat dat griezelige element er later aan toe is gevoegd of in is geslepen, omdat je natuurlijk wel te maken hebt met dode mensen die uit hun graf opstaan. Maar goed, leuk om te weten hoe dit feest ontstaan is toch?

Zoals velen van jullie wel weten, hier is weinig van overgebleven. Als je Halloween zegt in Amerika, zeg je: verkleden (hoeft niet per se als iets engs te zijn) en alcohol. Oftewel, een soort 1-daags carnaval. Nu weten sommige van jullie, lieve lezers, dat Susie het niet zo heeft op verkleden. Wel op alcohol, maar met mate natuurlijk. Ahum. Maar goed, nu we hier toch zijn, op de "geboortegrond" van Halloween, en we uitgenodigd waren voor een Halloween feest, konden we natuurlijk niet anders dan ons inlaten met deze traditie en vooruit, een kostuum te gaan kopen. Wat niet echt een pretje is als je a) uberhaupt niet echt creatief bent met dat soort dingen, b) je dit doet op een vrijdagmiddag, de dag vóór Halloween, c) in een straat waar omheen duizenden studenten wonen en waar 1 winkel is met Halloweenkleding. Maar, na 2 uur ronddolen, wikken en wegen tussen mogelijke kostuums zoals daar zijn banaan, donut, dokter, soldaat, matroos, en speciaal voor de vrouwen, hoerige sneeuwwitje, hoerige verpleegster, hoerige vampier, hoerige piraat, en wat dies al niet meer zij, is het me gelukt om een kostuum samen te stellen (jaja, zelf gedaan!) waar ik nog heel blij mee was ook! Ziehier, het resultaat:

 Rara, wie ben ik...?

Clint Eastwood natuurlijk, één van mijn filmhelden! Nou, lijk ik of lijk ik niet...?!

Check de poncho...! Zo één vind je natuurlijk nooit, behalve als je er niet naar zoekt :-)

 (Voor de geïnteresseerde lezer: het gaat om de western film reeks The Good, the Bad and the Ugly, A Fist Full of Dollars en For a Few Dollars More)

En Yolande ging ook als held - een superheld!

Superwoman Yolande: on her way to save the world!

 Verkleed als all American hero: ik dacht, dat zullen die Amerikanen wel waarderen! Tja, dat pakte toch een beetje anders uit: na een hele avond "wie ben ik??" te hebben geroepen tegen allerlei mensen op het feest, was de uitkomst dat 5 mensen mij herkenden als Clint Eastwood, waaronder 2 Spanjaarden. Apart. 

Het feest was trouwens zoals ik me had voorgesteld op basis van de verhalen die Amerikanen mij verteld hebben en mijn ideeën over carnaval (als niet-ervaringsdeskundige, dat wel): veel drank, halloween versnaperingen en mensen die blij zijn dat ze één keer per jaar gek mogen doen. Maar ik heb me best vermaakt hoor. Er werd goeie muziek gedraaid (het was het huis van een funk saxofonist, en zijn iPod stond aan, ik bedoel maar), sommigen hadden écht werk gemaakt van hun kostuum, en lekker gedanst. Ondanks veel plaatsvervangende schaamte een leuke avond gehad en natuurlijk ook interessant om weer een ritueel te hebben meegemaakt van dit vreemde volkje dat zich Amerikanen noemt :-) Hier nog wat leuke foto's:

Clint met Agnetha van ABBA (Kelly)

 De eerste vrouwelijke piloot, voor de gelegenheid opgestaan uit de dood (Grace), een supergoed gelijkend Japans tekenfilmfiguur (Mana), vogelverschikker (naam vergeten), Agnetha van ABBA (Kelly), en nog 2 types die ik niet meer kan thuisbrengen (en zij zichzelf waarschijnlijk ook niet meer aan het einde van de avond...okee dat was een inkoppertje :-D)

Eh, hij leek blijkbaar sprekend maar ik ben het even kwijt (kleine Steven)

Rasputin (James, NB haar en baard zijn echt)

Voor mij de beste van de avond: Wolverine (dat hoofd!! Plus, supercoole zelfgemaakte messen), Steven weer en nog een typje (NB: één van de besten, daar kan ik geen foto van vinden, dat was iemand verkleed als Ace Ventura met tutu en omhoogstaand haar...simpel en toch geniaal)

 De Dark Angel (Brad) en Zombie (grote Steven)

 Zo komt ie toch beter tot zijn recht

De kostuumcompetitie heb ik trouwens niet gewonnen: de winnaars waren een stel (dus, jongen en meisje) gekleed als John Travolta en Nicholas Cage in de film Face Off. Ze hadden de maskers zo gemaakt dat als ze praatten het leek alsof hun mond echt bewoog, en ze wisselden de hele avond van masker :-D

De Amerikaan deel 2

Deel 2 van mijn persoonlijke analyse van "de Amerikaan" :-)

Community

Het gemeenschapsgevoel (community) is hier erg belangrijk. Ik denk voor Amerikanen in het algemeen, maar het schijnt vooral ook iets van het zuiden te zijn. Overal in de publieke ruimte (op straat, maar vooral ook in het openbaar vervoer) zie je reclames van ofwel community-gerelateerde activiteiten, ofwel oproepen om iets voor je community te doen "giving back to your community". Oftewel, de participatiesamenleving :-) Ik zie bijvoorbeeld enorm veel oproepen om bloed te doneren. Ook werden we uitgenodigd voor een wijkfeest hier met muziek en eten, omdat het belangrijk is elkaar als buren te leren kennen. Op de universiteit zie je het ook terug: er zijn tientallen of misschien wel honderden clubs, gebaseerd op identiteit (gay, latino) of sport, muziek, enz. Dat hebben we bij de UvA ook, dat klopt, maar hier wordt veel meer het groep-zijn benadrukt, het met elkaar zijn, je groepsidentiteit. Dat wordt ook sterk uitgedragen, veel studenten hebben t-shirts/badges/stickers op hun tas met de naam van hun club of studentenvereniging. En bij ons ligt de nadruk naar mijn idee meer op leuke dingen doen dan op het groepsgevoel.  

 Creating community....heel belangrijk

Los hiervan, is de nogal bittere andere kant natuurlijk dat de overheid hier niet echt goed voor haar community zorgt. Ik heb al tientallen gesprekken had over het zorgsysteem hier, en het komt er inderdaad op neer dat je verzekerd bent, toch nog duizenden (!!) dollars kwijt kan zijn aan "eigen risico", waardoor mensen naar de dokter gaan uitstellen tot ze heel veel klachten hebben. Heel tegenstrijdig, die "druk" op mensen om toch vooral een bijdrage te leveren aan je communit, terwijl de overheid hier nauwelijks naar om kijkt...

Competitief

Amerikanen zijn competitief. Alles draait om presteren. Allereerst merk je dat heel erg in sport. Sport is hier heel belangrijk, zeker bij colleges en universiteiten. En dan niet voor de gezelligheid, maar voor het presteren. Als je als student sport bij een universteit, heb je twee mogelijkheden: je zit of in het varsity team, het selectieteam zeg maar. Dat betekent dat je landelijk (!) competitie speelt en - naar mijn idee - elke dag traint. Dan heb je de Women's Soccer Club. Dus ik dacht: dat varsity team gaat hem natuurlijk niet worden, nou dan zal die soccer club wel leuk zijn: vast allemaal meiden die gezellig voetballen, twee keer in de week ofzo. Mis. Spelen bij de club bleek in te houden: 3 keer per week trainen (!!) en één of twee wedstrijden (!!!!) in het weekend. Huh?!? Dus ik vroeg op die try-outs waar ik aan meedeed (zie eerdere blog): en als je nou gewoon 1 keer in de week wilt trainen en een wedstrijd, of 2 keer trainen/partijtje ofzo wilt doen? Eh nee, dat kan dus niet. Maar, wat gebeurt er dan met die tientallen meiden die de club selectie niet halen? Het antwoord: daar is niks voor (!!) Met andere woorden: als je als student wilt voetballen, zit je of in het varsity team of de clubselectie, en als je daar niet goed genoeg voor bent of geen zin hebt om 4 keer per week te voetballen.....dan ben je veroordeeld tot pick-up games, wedstrijdjes in het park voor wie dan toevallig zin heeft.

Ik heb dus gelukkig een mixed voetbalteam gevonden dat indoor wedstrijden speelt, dus dat is wel iets wat ertussen in zit. Ze trainen niet (alleen voorafgaand aan de wedstrijd onderling een beetje) en je mag er gewoon bij als je een beetje kunt voetballen (het zegt al genoeg dat ze mij hebben toegelaten denk ik :-)). Maar ook in mijn team geldt: je gaat er fanatiek in en je geeft alles. Dus, ik heb nu ervaren dat niet alleen studentensport competitief is, maar ook de amateurleagues draaien om presteren. Woensdag hebben we verloren maar heel goed gespeeld - en ik was even bang of ik wel tegen ze zou kunnen zeggen dat ik eigenlijk toch wel fijn gespeeld had :-) Maar gelukkig waren ze het met me eens.

De competitie beperkt zich niet tot het sporten. Ook in de colleges valt het op. Bij één van de twee vakken die Yolande en ik volgen, is het aantal studenten wat groter, 15-20 man. We zitten allemaal in een kring rond een grote tafel. Nu, na een week of 4, valt op dat steeds dezelfde studenten enorm hun best doen in de discussie. In het begin dacht ik nog: wat fijn dat ze zo geïnspireerd zijn, ze hebben duidelijk veel affiniteit met dit onderwerp! Maar nu begint op te vallen, dat het altijd dezelfde studenten zijn en dat ze bij IEDER onderwerp enorm fanatiek discussiëren. Ook merk je dat ze vooral indruk op de leraar willen maken, en op elkaar. Wat op het eerste gezicht een goede discussie lijkt, blijkt dus eigenlijk gewoon een continue strijd met elkaar om elkaar af te troeven en punten bij de leraar te scoren. Dit wordt me steeds meer duidelijk. En het gaat niet om 1 of 2 mensen, maar een stuk of 5-6. Ze zitten altijd vooraan/dichtbij de leraar en op dezelfde plek. En ze zijn altijd ruim op tijd. En bij ELKE vraag die er gesteld wordt, willen zij HEEL graag een antwoord geven. Langzamerhand begin ik me hier natuurlijk aan te ergeren, en vind ik het eigenlijk heel vermoeiend. Het ontmoedigt me ook: je hebt het idee dat je je mengt in "hun" discussie, dat je hen onderbreekt. En het ergste is natuurlijk dat meneer de leraar niks in de gaten heeft, en niet zegt: goh weet je, kunnen jullie de anderen ook even aan het woord laten. Kort gezegd, prestige in de klas en op het sportveld, oftwel de belangrijkste aspecten van het studentenleven.

"Sport"
Als je op een mooie zondagmiddag door het park fietst, kom je veel hardlopende en fietsende Amerikanen tegen. Omdat fietsen hier als sport wordt gezien, zijn alle fietsende Amerikanen uitgedost in wielren outfit, compleet met helm en zonnebril. Toegegeven, er zijn dermate veel hellingen/heuvels in Forest Park, dat als je een lekker tempoe fietst (zoals ik vanmorgen), je wel echt aan het sporten bent.

Maar, sportoutfits zijn niet alleen voorbehouden aan hardlopende en fietsende Amerikanen: ook wandelaars steken zich in vol sportornaat. En niet alleen de snelle wandelaars: allemaal, ook de vrouwen-achter-de-kinderwagen (zeker natuurlijk de vrouwen die achter/met hun kinderwagen hardlopen, wat je hier veel ziet, een enorm goed idee natuurlijk want dat is best zwaar!). In het park dan, dus. Ik dacht tot nu toe altijd: ze zijn hier niet zo van je netjes kleden (wat heel fijn is :-) Ga in je joggingbroek naar de supermarkt, en mensen zullen echt niet denken dat je net uit je bed komt!), dus zo'n lekkere casual sportoutfit vinden ze fijn om aan te hebben. Maar vandaag realiseerde ik me ineens dat er een andere reden is. Namelijk de volgende.

Amerikanen bewegen weinig. Ik schat dat ze 80% van hun tijd achter de tv of in de auto spenderen. Ze hanteren dan ook, heb ik de indruk, een andere definitie van "sport". Sporten betekent voor de gemiddelde Amerikaan: bewegen. Dus, wandelen is ook sport. Dus moet je in je sportkleding. Dat je  je dan nog steeds met 2 km per uur over het wandelpad verplaatst, maakt hierbij niet uit. Lekker "sporten" in het weekend....! ;-)