The end (Fin)

Zaterdag 2 juli 2016: wakker worden, ontbijten, aankleden, schoonmaken, inpakken, naar beneden, Uber, station, trein van 14.21 uur. Terug naar Amsterdam. Het zit erop, namelijk. Mijn tijd in Parijs, mijn geweldige tijd in Parijs. En het uitwisselingsjaar. Een fantastisch jaar. Zeker het mooiste van mijn leven. Het begon op vrijdag 14 augustus vorig jaar in St Louis. Ik kwam ’s avonds aan, het was heet en benauwd, en Carolyn nam me mee naar een vega restaurant. En het eindigt vandaag op zaterdag 2 juli, om 14.21 uur, in de Thalys. Met een salade.

Ik heb het jaar wel even goed afgesloten. Gisteren twee jurken gekocht (want dat moet natuurlijk he, in Parijs!), lekker uit eten geweest in het tentje tegenover mijn huis waar ik al drie maanden elke dag langsloop maar nog nooit gegeten had, vriendschap gesloten met het meisje dat naast mij zat en tot slot samen uit geweest tot 4 uur ‘s nachts. Ha! Grappig toch hoe de dingen lopen. We aten buiten en ineens ging het regenen. Dus iedereen halsoverkop naar binnen, en toen bleek daar een tafeltje te weinig. Ik zei tegen haar: zullen we een tafel delen? Ja, dat vond ze goed. Ségolène heet ze, een typisch Franse naam blijkbaar, 20 jaar, student geschiedenis. Samen lekker gegeten, gekletst, home made punch gedronken, en had ze misschien zin om mee uit te gaan naar de boot Rosa Bonheur? Ja hoor dat had ze wel. Ha! Even wat anders aantrekken aan de overkant en daar gingen we met de Uber (= onofficiële taxi zullen we maar zeggen). Leuke avond gehad en nog naar een andere tent gegaan. Supergezellig!

Gezellig eten bij Le Denicheur

Mmmmmmmm

Op deze (enigszins mislukte) panoramafoto kan je zien dat ik onderaan mijn huis zat te eten: mijn raam is het middelstee bovenin (heel vaag)

De onverstoorbare Juno, het boegbeeld van het restaurant

Ségolène en ik

Hard gewerkt en veel leuks gedaan

Laten we zeggen dat de balans wat beter was dan in St Louis. Toen heb ik ook veel gedaan, maar dat was vooral leeswerk voor cursussen, ik had weinig tijd om aan mijn onderzoek te werken. Door het vele leeswerk, maar ook doordat er stiekem toch wel best wat leuke dingetjes te doen waren daar. In Parijs heb ik veel meer werk verzet. Want: een klein sociaal leven. Vaak met maar 1 of 2 mensen of zelfs alleen op kantoor, geen afspraken, vrienden die ik hier had gemaakt zijn PhDs dus die zijn ook alleen maar aan het werk, 1x per week zaalvoetballen, woensdagavond de jam sessie, en verder….niks! Wat heb ik heerlijk gewerkt…en dan lekker van en naar werk met de Velib fiets door prachtig Parijs fietsen. Nee, daar is niks mis mee.

Anders dan in St Louis kwam het sociale leven hier vooral tot stand doordat ik allerlei bezoekjes kreeg. Parijs is ten slotte ook iets dichterbij (3 uur treinen) dan de stad in de Midwest of the USA (16 uur vliegen). Dus, ik werkte vooral heel hard, en spaarde het doen van leuke dingen voor als er bezoek kwam. Het meest bijzondere bezoek was natuurlijk van Sarah, uit St Louis. Zij werkte daar als kassameisje en na een paar oppervlakkige gesprekjes had ik bedacht dat ik haar een leuke meid vond. We zijn toen een keer naar een farmer’s market geweest, naar een concertje van het geweldige duo Hannah en Paul (The Riverside Wanderers, zie facebook!), en daarna heb ik haar nog één keer gezien, maar toen waren we al vrienden. Zal ik naar Parijs komen?? Ja joh doe maar! Uiteindelijk is ze twee keer 6 dagen gebleven (met daartussenin bezoekjes aan Barcelona en Rome), en het was ontzettend leuk. Mooi hoe je instinctief al aanvoelt dat “het wel goed zit” en dat dat dan in de praktijk ook helemaal zo blijkt te zijn. We hebben veel bezocht, musea, kathedralen, veel kaas gegeten (HEEL veel kaas….kaas als avondeten was op een gegeven moment meer regel dan uitzondering :-S haha), en ook nog uit geweest. “Clubbing” heet dat blijkbaar onder de jeugd van Amerika (Sarah is  21). Nou, daardoor weet Susie nu ook wat clubbing is, en wel clubbing in Parijs. Enorm leuk want er zijn heel veel clubs op boten in de Seine! Die liggen wel langs de kade maar dan nog heeft het natuurlijk wat.

Behalve Sarah natuurlijk ook bezoek van vaders, moeders en broers. Dat was ook erg gezellig! Teveel gedaan om op te noemen natuurlijk. Daarom en omdat mijn vorige blog over het werkende leven in Parijs ging, eindig ik deze laatste blog met de highlights van mijn sociale leven in Parijs! Paris, à bientôt, je t’aime!!

Muziek

Mijn wekelijkse jamsessie in café Les Caratides, bij mij om de hoek. Op de foto: de laatste keer, Earth Wind & Fire avond!

Fête de la Musique: een jaarlijkse feestdag in het teken van muziek. De oplettende lezer herkent hier de jamsessie leider Jay Golden en zijn band. Wat een feestje was dat…

Sightseeing

De mooiste plekjes!

Notre Dame by night

De tuinen van Versailles met ondergaande zon (met Sarah)

Musée d’Orsay

Meest verrassende bezienswaardigheid: het operagebouw in Parijs. Wat een machtig mooi ding zeg. Totaal niet verwacht. Gaat dat zien!! Op de foto de foyer. Tja, toch weer een tikkie anders dan Carré….

Notre Dame eat your heart out: Saint Chapelle (tegenover Notre Dame!) is echt nog mooier....!

Nou ja als de zon er ’s avonds op schijnt heeft ie toch ook wel wat, he….

Ok, ok…

Ok, ok, deze ook

Een overstroomd park…de Seine steeg 4 meter door zware regenval in Frankrijk, het waterpeil was het hoogste in 30 jaar…hier zien we de eerste waaghals die een (natte) voet in het parkje aan de voet van Pont Neuf zet. Heel bizar….

Het hoge water in de Seine...zie de trap

Musée de l’Armée. Als je van wapens en oorlog houdt…prachtig museum! Je krijgt een gratis Napoleonhoed.

Koen by night (en de Notre Dame)

Jardin du Luxembourg

Maison Auguste Compte. Het huis van deze filosoof is nog EXACT hetzelfde als in de 19e eeuw, toen hij overleed. Met prachtige oude meubels, boeken, keuken, slaapkamer, foto’s…privé rondleiding, 4 euro pp, prachtige verrassing. Wat een contrast met het paleis van Versailles (viel nogal tegen), waar hordes toeristen opééngepakt langs dezelfde soort kamers in oude stijl schuifelen. In het Maison alle rust en ruimte en tijd, geweldige ervaring. Ook een tip dus!!

Hyeres 

Hyeres krijgt natuurlijk een apart kopje!!

 De jaarlijkse trip naar het voetbaltoernooi in Hyeres (kernwoorden: rosé, nog meer rosé, zon, zee, strand, dansen, eten) verdient twee foto’s

 

Mooi dus...

Teams Amsterdam! Hommes et femmes

Gezellig!!!

Al dat bezoek!

Joehoeeeee

Bestaat het echt?? Vegetarisch eten met fam vd Buuse/Boom! En met Laura uit Parijs en Lauren uit St Louis

Met vader in beroemd literair café Les Deux Magots. Met een rood wijntje natuurlijk.

Met Sarah in mijn favoriete park/plek op aarde (?): Parc des Buttes Chaumont. Aan de kaas, natuurlijk.

Hoezo op één lijn met Sarah?! Lush zal heel blij met ons zijn: check de drie potjes in drie verschillende talen :-D (Nederlands en Frans van mij, Engels van Sarah)

Stappen!!! Dat kan ook goed in Parijs: overal feestboten!

Even een weekje terug voor een workshop en twee teamuitjes. Hier met mijn super zaalvoetbalteam WSG: een rondvaart+gids door de grachten van Amsterdam!

Eten

En als uitsmijter in de categorie eten...

Sarah en ik aten heel gevarieerd: schaap, geit, koe….St Marcellin en Cantal, dat zijn de kazen die je moet hebben by the way. Hier lekker met een rood wijntje erbij in Parc des Buttes Chaumont natuurlijk!

Een crèpeje op straat…gewoon heel lekker!

Dit is natuurlijk niet in Parijs maar het was wel heel lekker… :-P

Favo…

Groen: Parc des Buttes Chaumont. Hardlopers- en picknickers paradijs

Plek: Mijn 18m2 natuurlijk!! Oh wat heb ik er fijn gewoond!

Route: Iedere dag fietste ik langs Onze Dame

Ok ok dit was ook gewoon een favo plek: in het kantoortje in Rue Monsieur le Prince nr. 10, middenin St Germain

De oevers van de Seine. Zitten, praten, wijntje, stokbrood. Kortom: Parijs.

LE FIN!! 

Parijs, tot in oktober! (Want dan ga ik weer terug, joepie!)

Au travail!

Parijs is een mooie stad waar je heerlijk de hele dag rond kunt fietsen en wandelen....maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden hiero! We deden ook nog een promotieonderzoek...au travail dus! Maar waar? Daarvoor moet ik eerst een beetje uitleg geven over het Franse universiteitssysteem (ik zal het kort houden).

Ik ben uitwisselingsstudent bij dee EHESS (spreek uit: uh-ash-uh-es-es), oftewel l'Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, oftewel de Hogere School voor de Sociale Wetenschappen. Zoiets. Want het Franse universiteitssysteem is niet net als in Nederland, waar je gewoon 12 universiteiten hebt die allemaal ongeveer een gelijke status hebben. In Frankrijk heb je (als ik onze Amerikaanse professor John Bowen goed heb begrepen) ook nog onderscheid in goeie/gerenommeerde en de wat mindere universiteiten, en EHESS is dan zo'n "topuniversiteit". In Amerika merkte je echt dat Washington University een vrij hoge status (lees: veel geld) heeft, maar of die Fransen smijten niet met geld, of een topinstituut zijn wil niet zeggen dat je ook automatisch veel geld hebt, want je ziet het topinstituut er niet aan af....maar goed, even verder met de uitleg. In Nederland is de universiteit opgedeeld in faculteiten, en de onderzoekers van die faculteit zitten allemaal in hetzelfde gebouw bij elkaar. Wat mij heel logisch lijkt voor de onderlinge samenwerking. Maar in Frankrijk doen ze het anders: de EHESS zit ten eerste in een aantal steden in Frankrijk. Ten tweede, een onderzoeker kan daar zijn eigen groep beginnen, wat ze hier een "laboratorium" of "lab" noemen. Heel maf natuurlijk, want bij lab denken wij meteen aan een steriele ruimte waar mensen in witte jassen door grote brillen naar pruttelende reageerbuisjes turen. Maar hier is het heel gewoon om sociale wetenschappen te bedrijven bij een lab, of op z'n Frans, een "labo".

Bent u er nog? De uitleg is bijna voltooid hoor! Het lab waarbij ik zit, is het LIER (Laboratoire interdisciplinaire d’études sur les réflexivités). Hieraan zijn een stuk of 15 onderzoekers verbonden en een stuk of 20 PhD studenten (oftewel promovendi). We zijn gehuisvest in een prachtig oud gebouw in Saint Germain des Pres, het beroemde hart van het Parijse schrijversgilde. Het kantoor is vrij klein, vier kamers, een overlegruimte en een keukentje, en dan ben je er wel. Dat is toch veel te klein voor al die medewerkers?? Hoor ik u denken. Tja, dat zou je denken....maar er is gek genoeg bijna niemand! Waar ze allemaal uithangen, geen idee. Veel schijnen thuis te werken, en sommigen zijn op veldwerk natuurlijk (voor de niet-antropologen onder ons: zo noemen wij het observeren en interviewen, dat doe je meestal op een bepaalde locatie, zoals ik in een verpleeghuis. De term veldwerk stamt natuurlijk nog uit de tijd dat antropologen met een wit tropenhoedje op een paar jaar van hun leven doorbrachten bij een onbekende stam in Afrika).

Het harde leven van de Parijse PhD student
 
De meeste PhDs werken in de EHESS bibliotheek. Waar wij, verwende PhDs in Amsterdam, prachtige flexwerkplekken hebben, compleet uitgerust met groot beeldscherm, verstelbaar bureau, verstelbare stoelen, en zelfs mogen beschikken over een eigen laptop en smartphone, heeft de Parijse EHESS PhD student welgeteld....niets van dat al. Dus, de meesten brengen hun dagen door in bibliotheken (er zijn tal van universiteitsbibliotheken in Parijs, verspreid door de stad), of thuis, of - in 1 geval dat ik ken - bij hun ouders thuis, want dat riante salaris wat wij ontvangen moeten zij ook ontberen. De meesten krijgen drie jaar een beurs en daarna mogen ze het uitzoeken. De gemiddelde PhD student is hier toch wel 6-7 jaar bezig - dat is noodzakelijk omdat de Fransen nog steeds zeer veel waarde hechten aan intellectualiteit en mooie, ingewikkelde zinnen - dus reken maar uit, de meesten hebben op z'n zachtst gezegd niet breed. Hun dissertatie - altijd een boek, want, zie de zin hiervoor - schrijven ze op houten stoelen aan te hoge tafels in de bieb (hallo rug- en nekklachten!). Goedkoop fatsoenlijk eten is hier ook al niet te krijgen: er zijn weinig eetfaciliteiten, die er zijn zijn blijkbaar niet echt lekker (hoe anders is dat tegenwoordig op de UvA!), en het restaurant in de EHESS bieb, waar de meeste PhD studenten werken, is....alleen toegankelijk voor vaste medewerkers. Die hebben een pasje. En zonder pasje moet je 11 euro (!) betalen voor een maaltijd, waar je bij de UvA 7-8 euro betaald voor een betere maaltijd. Wat ons brengt bij het volgende onderwerp: de hiërarchie (mijn favoriete onderwerp :-D)

Hiërarchie

De oplettende lezer heeft in het voorgaande waarschijnlijk al iets van statusverschil bespeurd tussen PhD studenten en vaste onderzoekers. Heb ik dit tot nu toe wat impliciet beschreven, welnu, hier volgt een meer expliciete beschrijving. Waar zal ik beginnen...

Het kantoor natuurlijk. Voor de PhDs is er een ruimte met 4 bureaus, een daaraanvast nog een kamer met 1 bureau. Midden in de kamer staat een wandje om wat privacy te creëren. De vier bureau's zijn allemaal verschillend en van verschillende hoogten, maar liefst 1 bureau is uitgerust met een hele echte bureaustoel (de andere drie met normale stoelen), op 1 bureau staat een nieuwe iMac computer, een ander bureau een redelijk nieuwe PC, en op de andere twee bureaus oude trage PC's. Er zitten van die lekkere oude lawaaiige toetsenborden aan vast (nooit gedacht dat ik daar nog eens op zou typen!). Hieronder wat foto's voor een beter beeld.

 Het fijnste bureau, aan het raam, goeie pc, en mét bureaustoel!

 De scheidingswand in het PhD kantoor

Een van de gedateerde toetsenborden. De Fransen zouden trouwens de Fransen niet zijn, als ze niet weer eens hun eigen versie van het universele QWERTY toetsenbord hadden bedacht...namelijk het uiterst handige AZERTY. Dit zeg ik zeer ironisch, want naast dat een aantal letters op een andere  plek zitten (de a,m,z,w...oftewel, je vloekt heel wat af tijdens het typen), hebben ze ook nog bedacht om a) de punt als shift-functie in te stellen (iedere keer als je een punt typt, moet je dus de shift toets ingedrukt houden. Gelukkig gebruik je punten niet zo vaak...maar niet heus), een b) ook de cijfers kun je alleen met de shift-toets bereiken. Welke malloot heeft dit bedacht...o ja nog iets leuks: alle Engelse termen zijn - natuurlijk - vervangen door Franse (Échap voor Esc, Entrée voor Enter, Fin voor End, Supprimer voor Delete), behalve 1: de Home knop! Daar konden ze vast geen equivalent voor bedenken...dus hebben ze maar een pijltje getekend :-)

Dan de vaste onderzoekers. Die hebben of hun eigen kamer, of delen die met een collega. Zij hebben mooie werkplekken, uitgerust met comfortabele bureaustoel en nieuwe computers. Ironisch genoeg, zoals ik al eerder zei, zijn ze er bijna nooit. Ik heb in een paar weken tijd 2 keer dezelfde onderzoeker gezien en nog 2 anderen 1 keer, that's it. Ach, zou je denken, als ze er toch niet zijn, en je hebt (zoals ik) snel last van je rug en schouders, dan mag je toch wel even hun stoel lenen...? Maar nee, daar is geen sprake van. Corontin, een jongen die ook vaak op kantoor werkt, raadde me dit ABSOLUUT af (!) Sterker nog: het is zelfs "verboden" om op hun kamers te komen! Wat denken die PhD studenten wel, dat ze een beetje aan onze dure spullen kunnen zitten?? Dus iedere dag loop ik langs die heerlijke stoelen, smachtend kijkend, als ware het juwelen in een etalage. En ga vervolgens op mijn gammele stoel zitten, 8 uur lang....gelukkig heb ik vorige week de stoel van Lina, de secretaresse, gekregen (nadat ik erom gevraagd had natuurlijk ;-)) omdat zij een nieuwe stoel had besteld. Dat scheelt! En zo sprokkel ik mijn ergonomische werkomgeving beetje bij beetje bij elkaar...wat ik in St Louis kon, kan ik hier immers ook! Hiërarchie of niet. Ik heb verder nog een waterfilterkan geconfisqueerd die stof stond te happen in een ander, ongebruikt, keukentje. Goh meneer de professor, mag ik die misschien hebben? Maar natuurlijk! Er moet nog een nieuwe filter in en dan kan ik thuis ook heerlijk gefilterd water drinken in plaats van dat water met dat harde chloorsmaakje wat uit de kraan komt hier. Zo!

Stiekem vastgelegd toen er niemand was: één van de kamers van de onderzoekers...! Met hun mooie bureaus en stoelen, waar dus bijna nooit iemand op zit...

Tot slot van het hoofdstuk hiërarchie het klapstuk: professoren spreken hun studenten hier aan met "vous", oftewel: u. U?!?! Stel je voor dat mijn promotor Robert mij 4 jaar lang met u zou aanspreken! Wat een afstand...en bovendien hilarisch en totaal misplaatst in egalitair Nederland. Ook de studenten dienen vous te zeggen tegen hun begeleiders natuurlijk. Jaja, waar je als PhD student in Nederland duidelijk een trapje hoger staat dan normale studenten, stel je hier als PhD student net als in Amerika erg weinig voor. Je staat onderaan de academische ladder en je zal het weten ook. De professoren van ons "lab" wilden de studenten zelfs laten betalen voor de koffie...! Maar toen zijn ze gelukkig succesvol in opstand gekomen. Er zijn dus lichtpuntjes :-)

Ik werk trouwens het liefst in het lab, ik heb de bibliotheek een paar keer geprobeerd, maar ik krijg daar meer last van mijn nek en schouders door het rare hoogteverschil tussen bureau en stoel. Verder wel fijn werken, en iedereen is er dus ook gezellig samen lunchen. Maar op het lab is toch fijner: eigen koelkast, je kan thee zetten, weinig mensen om je heen, redelijke stoelen...en een lekker oud krakend gebouw. Daar werk ik dus!

 Overlegruimte, met...

 ...lekkere bank voor als je even een tukje wil doen (doe ik niet hoor! Ik werk)

Het keukentje, met koelkast, waterkoker, waterfilterkan, lekkere theetjes en chocolaatjes...

Dagritme op een werkdag

Hoezeer ik ook in Parijs zit, er moet, zoals ik al zei, ook gewerkt worden. En dat doe ik naar hartelust. Tijdelijk wonen en werken in een ander land heeft twee enorme voordelen: je wordt niet afgeleid door allerlei meetings, afspraken, seminars enzovoort, dus je kan je volledig focussen op JOUW werk. Een situatie die ik in Nederland maar niet kon bereiken, en hier dus wel: van 's ochtends vroeg tot begin van de avond helemaal volledig focussen op één ding, het schrijven van mijn dissertatie. Of, het rapport over de interventie die ik gevolgd heb nu even. Maar dat is bijna af, en daarna kan ik er gewoon elke dag de hele dag aan werken. Een verademing!! Ten tweede, ook je sociale leven is sterk gereduceerd, dus je houdt simpelweg meer tijd over en dat geeft een enorme rust. Het kost me in deze mooie stad vanzelfsprekend geen enkele moeite om die tijd op te vullen ;-) Ik pak een Velibje en fiets gewoon ergens heen!

Mijn dagen doordeweeks zien er als volgt uit: 's ochtends spring ik op de Velib, race ik tussen auto's, motors en scooters door naar de overkant van de Seine (iedere dag langs de Notre Dame...jaja je hoort mij niet klagen ;-)), alwaar zich dus het LIER kantoor bevindt. Velib in de stalling, de 5 trappen op (hijg hijg), en ik ga achter de computer met goede bureaustoel zitten. Er is meestal 1 ander iemand, Corentin (een jongen), die komt net na of voor mij binnen, en Héloise is er ook vaak. En Mischa, een Nederlandse jongen die eerder meedeed aan het uitwisselingsprogramma en zogezegd is blijven hangen: hij doet er nu zijn PhD. Iedereen werkt heel fijn in stilte en om 13 uur wordt er gegeten - dat is overal zo, de standaard lunchtijd is 13 uur. Dan komen natuurlijk niet zoals bij ons de boterhammetjes met kaas tevoorschijn: nee, zoals in ieder ander land (Echt! Wij zijn de enigen met deze rare cheap ass lunch) komen hier hele maaltijden tevoorschijn. Het toppunt was wat mij betreft Corentin gisteren, die gewoon twee grote kippenbouten weg zat te kluiven! Ik maak 's ochtends een grote salade, want als je geen koolhydraten eet met de lunch, heb je eenvoudigweg geen after lunch dip. Als ik brood eet, val ik meestal rond 14 uur in slaap. Toch wat onhandig op kantoor (maar als het gebeurt, doe ik toch gewoon m'n ogen dicht hoor...powernapje).

Tijdens de lunch wordt er natuurlijk Frans gepraat. Hoe ik ook mijn best doe om dit te volgen, het gaat me echt boven mijn pet. Al mijn geknaag helpt ook niet want daardoor hoor je minder goed wat mensen zeggen. Dus, mijn tactiek is nu dat ik ze eerst lekker laat keuvelen en soms vraagt iemand vanzelf of ik het begrepen heb, het antwoord is dan nee en dan volgt een uitleg in het Engels, of ik vraag zelf of ze het nog even willen vertalen. Ja zeg, ik ben me daar betoeterd, ik ga er niet voor Jan met de korte achternaam bijzitten...! Gelukkig spreekt iedere student die ik tot nu toe ontmoet heb gewoon Engels...of nou ja, gewoon, ze komen uit hun woorden ;-)

Rond 18.30 uur ga ik weer naar huis, weer door het spitsverkeer. Het is best wel oppassen met dat fietsen, maar ik vind het stiekem wel leuk, even wat adrenaline kweken na zo'n dagje kantoor! Weer langs de Notre Dame (dag Dame!) en zoeken naar een vrij Velib plekje, want die zijn er niet veel in mijn buurt rond deze tijd. Hoe later op de dag, hoe meer je moet zoeken. Gelukkig lukt het tot nu toe altijd om een plekje te vinden. Gisteren was ik zowaar in een wedstrijdje verwikkeld met een kerel, ik voelde gewoon dat hij wilde parkeren waar ik ook wilde dus ik haalde hem in, maar hij was me te slim af (kwestie van goed de stoplichten uitkienen) en ja hoor, hij parkeerde vlak voor m'n neus in het laatste plekje! Gv&^%@! Hij won op ervaring. Wacht maar, nog even en ik ben ze te slim af!

Daarna thuis koken/restjes opeten rond 20-20.30 uur, wat vroeg is voor Franse begrippen (men eet hier rond 21 uur, de knorrende maag rond 18-19 uur wordt hier natuurlijk stilgehouden met, jawel, het kaasplankje), maar ik vind het dan wel mooi. Nou en dan nog even iets kijken en dan klim ik mijn superhoge hoogslaper in (trapje van 10 treden). Nou goed. Weten jullie dat ook weer allemaal. Net zo saai als ieder ander werkend leven. Maar goed, ik kan wel iedere dag twee keer "dag Dame!" zeggen en de Seine oversteken. Dat dan weer wel ;-)

Kaasplankje
Even off-topic: het was natuurlijk een kwestie van tijd voordat ik ook met een kaasplankje op een terras zou zitten! Hieronder gezellig met Lauren en Nicole, zondag, de eerste dag waarop je zonder jas kon zitten! Nou ja ik dan, Lauren heeft haar jas aan zoals u ziet.

Oh oh oh wat een lekker kaasplankje!! Echt heerlijk, zelfs die blauwe, en daar houd ik normaal helemaal niet van! O ja trouwens nog een leuk wijnweetje: vrijdag was er een feestje in een café. Niet zo'n mooi, sjiek, Frans café, maar een studententent met maar 1 wc, zo'n tent. Ik bestelde een rood wijntje. Kreeg ik de wijnkaart onder mijn neus gedouwd! Haha, ik lachte me rot. Dat kan ook alleen in Frankrijk :-D

 

 En tot slot nog een mooi plaatje van het Parijse Pantheon, dat plotseling en onverwacht ineens boven de gebouwen uittorent...prachtig! Kwam ik zo eens tegen op een fietstochtje...

Parieee!

Jaja u ziet het goed, Buus in de states is weer terug, ditmaal in Parijs! Van 13 april t/m 2 juli mag ik vertoeven in deze prachtige stad. Ik ben begonnen met enorme mazzel, want via een oproepje van één van de Franse meiden heb ik een lief klein appartementje weten te bemachtigen, middenin hartje Parijs! En voor "maar" 700 euro per maand, wat zo aan de reacties van de Parijse studenten te horen een spotprijsje is voor een kamer van 18m2 in het centrum. (Het schijnt dat een studio van 18m2 in deze buurt 200.000 euro kost. Even voor uw beeld...)

Middeleeuwen
Ach, ik kan in ieder geval heerlijk wonen voor een zacht prijsje dus. Maar, elk voordeel heb vast ook z'n nadeel, hoor ik u denken, en inderdaad, klein nadeeltje: het is op de 5e verdieping. En dat is heel hoog met 2 koffers en een rugtas, of met volle boodschappentassen. Maar mij hoor je niet klagen, want het is een fantastisch oud muf trappenhuis en het ruikt er ook heerlijk oud. De zoon van de eigenaresse vertelde me dat het pand heel oud is en dat de fundering zelfs uit de Middeleeuwen (!!) stamt! Dat kan je blijkbaar zien in de kelder, waar hij ook een sleutel van heeft (zo'n echte grote, gouden tekenfilmsleutel) maar nog nooit geweest is. Nou, ik ga natuurlijk zeker eens een kijkje nemen met die gouden sleutel, spannend! Nog een leuke wetenswaardigheid vind ik zelf is dat er vuilniscontainers IN een ruimte in het portiek staan, en dat die elke dag (!) worden geleegd. Inderdaad hoor ik elke avond de vuilniswagen langskomen. Parijs is toch ietsje groter dan Amsterdam.

April in Paris

Très propre
Bij aankomst werd ik verwelkomd door de eigenaresse, een vrij zenuwachtig vrouwtje van een jaar of 60, en haar zoon, op het eerste gezicht een leuke kerel (hij hielp me ook mijn koffer naar boven sjouwen bijvoorbeeld), maar al snel bleek dat hij ook het een en ander geërfd heeft. Hoe hij me door het huis rondleidde en alles liet zien, het had werkelijk zó in een komische film gekund. Hij legde namelijk alles uit. En met alles bedoel ik ALLES. Hoe de wasmachine werkte, de oven, de tv, het raam, de kraan, de douche....hij wilde nog iets over de wc zeggen, maar je zag dat hij zich net op tijd besefte dat dat misschien niet hoefde. Hij deed er werkelijk zeker meer dan een uur over om me wegwijs te maken in de 18m2. Een record denk ik. "Rood is voor warm water, en blauw is voor koud". Niet omdat hij dacht dat ik van het platteland kom: dit was duidelijk iemand die ENORM zuinig is op zijn spullen en het heel eng vindt dat er nu iemand anders in zijn huis gaat wonen. Ik herkende dit meteen als zodanig, daar ik ook deze neiging had met het meisje die nu in mijn kamer woont. Mevrouw bevestigde mijn vermoeden door middenin de uitwijdingen van haar zoon mij mede te delen dat hij "très propre" is. Goh. Hoe schattig het ook was en hoe ik ook gelachen heb van verbijstering toen ze eenmaal weg waren, het maakt wel dat ik nu heel erg voorzichtig ben met alles wat ik hier doe, als de dood dat ik ben dat ik een vlekje op het splinternieuwe aanrecht maak of een krasje op de eveneens gloednieuwe inductiekookplaat. Dat werd me ook meermalen op het hart gedrukt. Ik heb al een paar keer goed gekookt, en so far so good gelukkig. Maar ik ben wel veel extra aan het vegen met m'n vaatdoekje. Hebben ze me nog neurotischer gemaakt dan ik al was...:-D

Het nieuwe keukenblok, dat af was op de dag dat ik arriveerde! Nou ja, niet helemaal af: er staan nog wat losse planken die hij nog aan de muur wil hangen, enz. Maar alles werkt goed!

Verder is het hier heerlijk wonen. Het bed is een enorme hoogslaper, waarbij je als je erin klimt moet oppassen dat je je hoofd niet stoot aan de ongetwijfeld eveneens uit de Middeleeuwen afkomstige balken aan het plafond. Ze zijn prachtig donkerbruin en afgeleefd. Verder is dus alles nieuw, van het keukenblok tot de badkamer tot koelkast, oven en de Miele wasmachine. Een grappig contrast met het oude "skelet" van het huis. Gelukkig zijn de vloeren niet van hout, dus ik hoor vrij weinig van de buren.

Huisje van binnen. Moeilijk om een overzichtsfoto te maken aangezien het maar 18m2 is ;-) Links in beeld de hoogslaper (die ook echt hoog is vanwege het hoge plafond). Echt gezellig vind ik dat, in zo'n ding kruipen elke avond!
Centre ville
Eenmaal buiten ben je dus direct in het centrum. Het straatje waar ik woon ligt iets van 50m van de grote weg af, waardoor je net geen verkeerslawaai hebt. Een beetje zoals mijn eigen huis in Amsterdam dus. Heel erg fijn, rust middenin de drukte. Ik zit op een steenworp afstand van twee voetgangersstraten die vergeven zijn van leuke winkeltjes, slagers, bakkers, viswinkels en cafés. De leukste straten van Parijs, volgens de Parijse meiden. Wat een mazzel!

Mijn echte Parijse uitzicht! Lekker rustig straatje, het grote verkeer is net ver genoeg om hier rust en stilte te hebben

 Verder ben ik zo bij de Seine, dat is een minuut of 10 lopen. En het Louvre ook.

Vorige week woensdag, de 2e dag dat ik hier was, heb ik even een avondwandeling gemaakt, omdat ik besefte dat ik tot dan toe alleen nog maar bezig was geweest met boodschappen doen en dingen regelen en nog niks van de stad had gezien. Ik liep naar de Seine en werd overvallen door het Parijsgevoel. De bruggen prachtig verlicht, de stelletjes die aan de oever van de Seine zitten met een fles wijn, ongelofelijk, maar het plaatje klopte helemaal. Ik ben ook afgedaald naar de oever van de Seine beneden, en toen ik daar al mijmerend over deze prachtige stad liep, zorgde Iemand Daarboven er ter vervolmaking van dit gevoel voor dat er bovenop de brug waar ik onderdoor liep, een man accordeon stond te spelen. En toen ik terugwandelde begonnen de klokken van de Notre Dame te luiden. Wat moet een mens daarvan maken...

Ach, zo kan je wel aan de gang blijven met foto's maken...

Ook de dag erna in de metro, toen ik weer een moment had waarop ik stilstond bij dit ritme van de stad, van de mensen met de metro die komen en gaan en een boekje lezen in de vele minuten die ze in de metro spenderen, begon er een man accordeon te spelen. Over mooie clichés gesproken: het is gewoon waar, op iedere hoek van de straat zie je kussende stelletjes. Nou ja niet op iedere hoek, maar zeker meerdere keren per dag. Ook prachtig: de Parijsenaren op 9.30 's ochtends op een zaterdag op de terrasjes (koud of niet, weer of geen weer), met een espressootje. En zo rond 11.30 uur met een plankje worst. Die Parijsenaren doen duidelijk hun best om mij het Parijs-gevoel te bezorgen!

Notre Dame in het prachtige licht van een zonsondergang

 Vanaf het plein voor het Louvre. Door de triomfboog heen zie je de carroussel van de Champs Elysées (goed kijken! Ik was er supertrots op. Op de Notre Dame foto ook trouwens :-P)

Velib
Als Hollander was mijn eerste focus na aankomst natuurlijk: waar vind ik een fiets. In St Louis kocht ik er één, maar ja daar was ik 4 maanden, nu had ik het gevoel dat het niet echt opwoog tegen het gedoe van slot kopen, fiets laten nakijken, fiets aan het einde weer verkopen...maar er is nog een andere oplossing gelukkig: de Velib! Velib? Ja, het is een afkorting van velo libre, oftewel gratis fiets. Nou zijn ze niet gratis, maar je betaalt letterlijk bijna niets, namelijk 1,70 euro per dag (!). Als nieuwbakken inwoner van Parijs heb ik natuurlijk een abonnement genomen: voor 40 euro kan ik onbeperkt Velibben, in periodes van 45 minuten aan één stuk (als ik langer fiets betaal ik ook iets van 1,70 per uur, oftewel niks dus). Het werkt zo: overal in de stad staan "stations" met rond de 20 fietsen aan paaltjes. Ik kom met mijn pasje, bliep, en ik kan een fiets meenemen. Dan tour ik lekker de stad door (of ik ga naar kantoor/bieb...) en dan parkeer ik hem daar weer aan een paaltje, voilà! En je hoeft nergens meer naar om te kijken. Handig als je zoals ik gisteren een onmogelijke fietstocht onderneemt langs het Louvre, de Jardin des Tuileries, de Champs Elysées en als klapstuk Place de la Concorde, oftewel dat summum van verkeerschaos rond de Arc de Triomphe. Als je dan bij je bestemming (in mijn geval een supermarkt...ik moest nog iets ruilen :-S) aankomt, ben je blij dat je je fietsje kan parkeren en lekker met de metro terug kan! Kortom, een supersysteem wat mij betreft, die Velib.

Een rijtje Velib fietsen. Deze foto heb ik van internet, ik vergeet steeds foto's te maken van de Velibjes...

Heel Parijs fietst trouwens tegenwoordig, op de Velib en eigen fietsen. Er zijn soms aparte fietspaden, maar meestal mag je gewoon over de busbaan, ook handig want lekker rustig natuurlijk. De taxi's rijden daar ook overheen maar anders dan in Amsterdam toeteren je die niet opzij of snijden je af, ze rijden best rustig hier. Dat is denk ik omdat de normale weggebruikers in de voiture degenen zijn met het korte lontje, daarom nemen de taxi- en buschauffeurs waarschijnlijk wat gas terug (let op de woordspeling - hehe). Alles bij elkaar is men naar mijn idee wel zeker ingesteld op fietsers, wat een verschil is met eveneens autoland Amerika: in St Louis waren een aantal straten waar ik niet eens durfde te fietsen. Men is daar niet berekend op fietsers, ze verwachten je niet, wat het gevaarlijk maakt. Maar hier voelt dat heel anders. Als je zelfs op Place de la Concorde kunt fietsen...Jammer alleen van de uitlaatgassen: toch echt wel een stukje erger dan in Amsterdam. Heb nu één keer door de stad hardgelopen op weg naar de Tuileries (ok in de avondspits, maar dan nog), maar dat doe ik nooit meer...wat een stank.

"Je voudrais un croissant"
Dan is er natuurlijk nog die taal. Dat Frans. Gelukkig is mijn basis redelijk, ik kan me overal wel verstaanbaar maken (en anders is er altijd nog de universele handen- en voetentaal). Ik probeer ook alles in het Frans, pas als ik er echt niks van snap vraag ik of ze naar het Engels willen schakelen. Eén voordeel van het chauvinisme: bijna niemand gaat standaard Engels met je praten, dus je kan je Frans goed oefenen! Ik hoor van veel buitenlanders die Nederlands willen leren bijvoorbeeld dat dat vrijwel onmogelijk is omdat altijd iedereen standaard in het Engels tegen ze begint. Nou, daar hoef je hier niet bang voor te zijn :-P

Gelukkig is het vak wat ik volg wel in het Engels, maar dat kan ook moeilijk anders, want het enige wat we doen is elkaars werk bespreken. Daar ben ik sowieso heel erg blij mee, aangezien ik nu alleen nog maar moet en wil schrijven. Want in de antropologie is analyseren vooral veel schrijven en nadenken en dan kom je tot inzichten. Ik heb nog maar een jaar dus op vakken waarvoor je allemaal artikelen moet lezen zit ik niet meer te wachten. Dat heb ik in St Louis al genoeg gedaan!

Gezellig
Het werken gaat hier trouwens fantastisch, ik heb natuurlijk erg weinig aan mijn hoofd hier dus ik kan de hele dag van ochtend tot avond aan 1 stuk door schrijven, zoals ik dat het liefste heb. Heerlijk!! Eindelijk schiet het eens op. (Over universiteiten, werkplekken en studenten zal ik nog een aparte blog schrijven trouwens). De Amerikaanse meiden Lauren en Natalia en de Franse meiden Elsa en Marie zijn eveneens hard aan het werken, dus verder dan 1 keer uit lunchen zijn we nog niet gekomen. Gisteravond wel met Lauren en Natalia wat wezen drinken in Montmartre, na de heuvel naar de Sacre Coeur beklommen te hebben. Dat laatste was niet helemaal de bedoeling, maar als je eenmaal 1 trap hebt beklommen, denk je: welja, die volgende kan er ook nog wel bij...mooi nachtuitzicht! 

Sacre Coeur by night! (Tja al die "by night" foto's duiden erop dat ik geen toerist ben, maar een hard werkende immigrant...haha)

Met de andere harde werkers! Vlnr Marie (FR), Natalia (US), Lauren (US) en Elsa (FR) in het EHESS gebouw

Verder bestaat mijn ritme hier uit zaterdagochtend een verse croissant halen bij de bakker (ja, 1, ja), en dan hardlopen in Parc des Buttes Chauomont, een waanzinnig mooi park op 20 minuten fietsen. Kortom, je hoort mij niet klagen hier, au Paris.

  Parc de Buttes Chaumont. Ook van internet, want als ik er ben, ben ik in runner's outfit, dus heb ik geen telefoon bij de hand. Daarom wel altijd spannend in welke Velib stations er fietsen staan als ik klaar ben en naar huis wil...vaak staat er maar 1! Heb een paar locaties van stations uit mijn hoofd geleerd, je moet toch wat zonder de Velib app :-D

 En we sluiten af met een echt Frans kaasje! Bon appetit!