The End

Tijd: 19.55 uur. Plaats: ergens boven de Atlantische Oceaan. De eerste 3 uur van de vlucht vanaf Chicago heb ik al kletsend doorgebracht met aardige Ierse buurman Paul en Rosie, op de stewardessenstoel tegenover ons (we zitten bij de nooduitgang, zeeën van beenruimte :-)). Ze is de vriendin van een piloot die meevliegt op deze vlucht. Hij zit op de stewardessenstoel aan de andere kant van het gangpad. We hebben het ontzettend gezellig. En we hebben net lekker gegeten (ik begrijp niets van de mensen die klagen over vliegtuigmaaltijden – ik vind ze elke keer superlekker!). Over iets minder dan 3 uur landen we in Dublin, waar het dan half 6 in de ochtend zal zijn. Dan 2 uur later overstappen op de vlucht naar Amsterdam.

Afscheid

Een cliché, maar wat is het snel gegaan de laatste week. Vorig weekend was ik nog met Lauren in Chicago. Daarna was het afronden geblazen: gas en licht opzeggen, boeken terug naar de bieb, kantoor leeg, spulletjes verkopen (waaronder mijn fiets! :-( Dat was misschien wel het moeilijkste afscheid), nog wat mensen spreken (dinsdag was het hoogtepunt: met 3 verschillende mensen buiten de deur ontbijten, lunchen én dineren! Je hoort mij niet klagen…), iedereen gedag zeggen op de “department”, mijn laatste voetbalwedstrijd spelen, en toen ineens al alles inpakken en naar het vliegveld. Dat alles, zo leek het wel, in één lange ruk, zonder onderbreking. 

 Chicago was geweldig. Helemaal niet zo groot en druk als je zou denken! Pluspunten: het ligt aan Lake Michigan dus er zijn stranden, en de bovengrondse metro. 

...En in deze tijd van het jaar, natuurlijk, de kerstversiering...

 Lauren en ik bij foggy Lake Michigan

Dat maakt het lastig om tussendoor even stil te staan bij het feit dat je een geweldige periode van 4 maanden inderdaad aan het afsluiten bent. Wat sowieso moeilijk is, want hoe kan je tot je door laten dringen dat je al die mensen die je hebt leren kennen, waarvan je sommigen zelfs tot echte vrienden kunt rekenen, en verder alles wat je aan leven hebt opgebouwd, straks vaarwel gaat zeggen? Dat je leven hier zoals je dat hebt leren kennen, tot een einde komt? Daar kan je jezelf toch niet op voorbereiden. Het is raar en het voelt vreemd. Eigenlijk heb ik gewoon de hele tijd gedaan alsof ik niet wegging. Je kan het sentimenteel maken door bij alles te denken “ahh, mijn laatste fietstocht/bezoek aan supermarkt/ontmoeting met x en y”, enzovoort, iets waar ik persoonlijk wel een handje van heb, maar ik denk dat ik deze keer gewoon besloten heb om gewoon te doen alsof ik hier zou blijven. In plaats van “goodbye” gewoon te eindigen met “see you later!”. Dat maakt alles wat vrolijker en luchtiger. 

The Riverside Wanderers, oftewel het duo Hannah en Paul, die ik heb leren kennen hier. Ze maken prachtige folkliedjes, en dus leek het me een leuk idee om ze uit te nodigen voor ons afscheidsfeestje op 3 december!

 ...wat een groot succes was, getuige het luisterende publiek :-) En de complimenten na afloop. De jongen in de ruitjesblouse is zanger in een band bij een tv show, en hij heeft beloofd dat ze daarin mogen optreden...zou geweldig zijn! Voor de nieuwsgierigen: https://www.facebook.com/TheRiversideWanderers

In plaats van de laatste les met onze Franse klasje uit eten in een sjiek Frans restaurant!  

 Laatste afscheid: mijn geweldige voetbalteam! Dit vond ik het moeilijkst (na afscheid van mijn fiets dan). Op de foto zie je niet één team, maar een deel van drie teams bij elkaar. Omdat ze elke woensdagavond op dezelfde plek spelen met dezelfde teams, is het eigenlijk gewoon één grote gezellige groep die voortdurend bij elkaar invallen en elkaar dus goed kennen. Altijd gezellig, plus een goed niveau! Rechts van mij Amanda, van de Friendsgiving party, dan ik, dan Sam, Rico, Sean, rechtsboven vrnl Zack, Brad, Tim, Gabi, Theresa, Eddy, Tim 2, naam vergeten, Maria, meisje linksonder weet ik ook de naam niet van, en dan naast Amanda Gina. Mijn team bestond uit Amanda, Rico, Sean, Brad, Gabi en Michael en John (niet op de foto).

Yolande

Het voordeel van een verblijf van een afgebakende periode van 4 maanden, is dat je een duidelijk moment hebt om te reflecteren, terug te blikken op je ervaringen. Yolande en ik kunnen dat heel goed. Ik denk dat ik niet genoeg benadrukt heb in mijn blogs hoe wonderbaarlijk goed wij het met elkaar kunnen vinden. Wonderbaarlijk omdat we elkaar helemaal niet kenden van te voren. Na veel reflecteren op onze relatie zijn we tot de conclusie gekomen dat de sleutel is dat zij mij is van 10 jaar geleden (ze is 23), dus ik zie mezelf terug, geef “mezelf” met terugwerkende kracht allerlei adviezen, bemoedigende woorden….en kooklessen ;-) En zij neemt die dan soms nog ter harte ook :-) Verder voelen we elkaar goed aan, voelen we ons totaal op ons gemak bij elkaar, zitten we lekker in onze slobberkleding naast elkaar op de bank met een kop thee, en kunnen we goed reflecteren en psychologiseren. Waaronder over wat onze tijd hier in St Louis ons heeft gebracht. Wat is het belangrijkste dat ik geleerd hebt in St Louis? Behalve natuurlijk een vracht aan antropologische theorieën, is dat simpelweg het besef dat aardige mensen overal zijn, en dat je dus overal kunt wonen en vrienden kunt maken. Het aantal leuke mensen die ik in 4 maanden heb ontmoet is groter dan ik had durven denken, en dat zijn lang niet alleen maar “oppervlakkige” vriendschappen. Dus, het leert je dat je niet zo wanhopig hoeft vast te houden aan het vertrouwde. Binnen 4 maanden kan je blijkbaar een nieuwe plek vertrouwd maken.  

Ons grootste raakvlak is waarschijnlijk dat we allebei gek zijn op lekker eten! Hier ons afscheidsetentje gisteravond bij Lulu's, een vegan restaurant (dus geen dierlijke producten) met het meest WAANZINNIG lekkere eten dat ik ooit gegeten heb. Daar moest ik Yolande natuurlijk mee naartoe nemen! En, hoe kon het ook anders, ook zij viel van haar stoel, zo lekker vond ze het. Soulmates in food!

Grootste les: mensen opzoeken is nuttig

Wat ik heb geleerd op academisch gebied, is dat 50% van alle inzichten/openbaringen die ik over mijn onderzoek gekregen heb, voortkwamen uit gesprekken met mensen, of het nu professors waren of andere graduate students. In Amsterdam ga ik gesprekken (gezellig kletsen maar ook “echte” gesprekken) meestal uit de weg, omdat ik het gevoel heb dat dat me van mijn werk afhoudt. Maar als antropoloog (in wording) heb je een raar soort werk. Het is creatief, het gaat erom dat je bepaalde inzichten krijgt, patronen “ziet” in de data (interviews, observaties) die je verzameld hebt. En die kunnen overal vandaan komen. Ze komen zeker niet alleen maar uit boeken. Waarom ik in St Louis wél met mensen heb afgesproken (sterker nog, ik ben systematisch iedereen afgegaan die ook maar enigszins raakvlak had met mijn onderwerp), is omdat ik wist dat ik hier maar 4 maanden zou zijn, in plaats van 4 jaar in Amsterdam. Ook ben ik naar letterlijk alle borrels, afdelingsfeestjes en uitjes geweest, niet alleen voor de gezelligheid, ook vanwege de gesprekken. Deze sociale strategie heeft me heel veel gebracht, en ik ben zeker van plan om dit in Amsterdam voort te zetten. 

Nog een afscheid: De laatste les van het vak Social Theory, met de eerstejaars graduate studenten, of laten we zeggen "onze jaargenoten" want net als wij zijn ook zij dit semester begonnen aan Washu

Veranderd

Ben je veranderd denk je, vroeg Yolande. Dat vond ik een moeilijke vraag. Wat ik hierboven schreef, is ook een soort verandering. Maar het is een bewuste gedragsverasndering, als persoon blijf ik hiermee wel hetzelfde lijkt me. Misschien ligt het voor Yolande wel anders, omdat zij 23 is en allerlei dingen over haarzelf heeft ontdekt. Ik voelde me voor het eerst een “oude rot” die zichzelf al wel kent en weet hoe de wereld werkt. Eigenlijk is dit voor het eerst dat ik zo over mezelf denk, haha. Maar goed, zoals ik tegen iedereen zeg die vraagt of mijn St Louis tijd me veranderd heeft: daar moeten ze thuis maar over oordelen!

Met Yolande op het ijs in Forest Park. In 4 maanden tijd werden we twee keer als "zusjes" en 1 keer als "tweeling" geschat door mensen op straat...waarschijnlijk vanwege onze brillen :-) 

Memorabel: 5 december, Sinterklaasavond. Met Yolande. Compleet met superleuke gedichten voor elkaar, cadeautjes, chocolademelk en zelfgemaakte pepernoten. En...Sinterklaasliedjes op Youtube!

De dag hierna ging een wens in vervulling: ik ging naar een gospelkerk. De preken, de muziek, het fantastische koor, de energie, de mensen - die bij tijd en wijle "gegrepen" werden door de Holy Spirit en gingen gillen en springen - ik denk dat het de meest indrukwekkende ervaring van mijn leven was. (Voor mensen die de film de Blues Brothers kennen: zo was het precies!)

Wat ik ga missen

Ik ga niet alleen de mensen missen. Ik had van te voren nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar veel kenmerken van het land zelf ga ik zeker missen. Het is soms toch wel fijn dat alles groot is, van de pakken melk tot de wegen tot de gootsteen. En sommige producten en dingetjes zijn verdomde handig. 

- De drinkfonteintjes (ze zijn overal: universiteit, park, vliegveld – over altijd water)

- De gratis refills (van thee en water dan, he)

- Ziploc (met stip op één. Google maar even. Ik heb 3 pakken in mijn koffer gestopt, ha!)

 

 Ziploc in actie

- Wholefoods (mijn absolute nummer 1 winkel. Punt. Wat is het: een gigantische supermarkt vol biologisch eten)

- Recycle afvalbakken (ze zijn echt overal, standaard. Echt waar. Totaal tegenovergesteld aan wat je zou denken, inderdaad)

- De enorme waterflesjes (ongeveer 750 ml) en drinkcontainers (bidons is te zacht uitgedrukt)

- De reinheid (het is o-ve-ral schoon op straat. Tja als je iets op straat gooit krijg je ook meteen 500 dollar boete, misschien heeft dat ermee te maken ;-))

- Silk Light Vanilla Soymilk (smaakt naar vanilleijs. Stel je havermoutpap van vanilleijs voor…juist)

- Wrigley kauwgom (gelukkig heb ik 10 pakjes in mijn koffer zitten)

- De diversiteit van het eten in supermarkten en restaurants (Heb je even? Aziatisch, Mexicaans, Barbecue (let op, dat is iets anders dan onze het-moet-in-10-minuten-klaar-zijn barbecue!), Vegan, Indiaas, en dan natuurlijk Amerikaans. Die krijgt een aparte notering)

 

De groene groentenafdeling van United Provisions, onze supermarkt-om-de-hoek (de enige...!), gezond eten is er wel

 

- Amerikaans eten. (Het land van de hamburgers heeft ook zijn goeie gerechten: cornbread, pecan pie, sweet potatoe chips, RIBS!!, pulled pork sandwich, french toast, pumpkin pie en pumpkin pie oatmeal, banana bread). NB: als iets hier “bread” heet, moet je oppassen: het is eigenlijk altijd iets slechts. Als je een stuk taart “bread” noemt, klinkt het namelijk meteen gezond. Met andere woorden, het is een truc. Banana bread is gewoon een banaancake met veel boter en suiker. Maar wel waan-zin-nig lekker…

 

Zelfgemaakt voor ons afscheidsfeestje: banana bread (linksonder), pumpkin pie (rechtsboven) en andere versnaperingen

 Eén van mijn favorieten: de French toast (oftwel wentelteefjes) van Kayak's op de hoek: met maple syrup natuurlijk.

 

 De beroemde Chicago style pizza: deep dish, oftwel niet plat maar hoog, als een quiche. Het ziet er misschien niet al te aantrekkelijk uit, maar ik moet zeggen, hij was echt fantastisch. Niet zwemmend in de kaas, met verse groenten, en een korst van maïsdeeg, hmmm!

Wat ik niet ga missen:

- De auto’s, auto’s, auto’s, overal, je bent nergens zonder auto. Zeker niet in St Louis. Mensen wonen erin, plakken ze vol met bumperstickers die iets over henzelf vertellen (“Cardinals fan”), hun auto is onderdeel van hun identiteit. En fietsen zijn dat duidelijk niet…

- De onmogelijkheid om te fietsen. Je voelt je bijna een soort outcast. Men ziet je niet, je komt niemand tegen (niemand fietst of wandelt), men ergert zich aan je, het is gevaarlijk en meer dan eens vind je jezelf terug al manoeuvrerend over de stoep omdat je niet op de weg durft te fietsen. En ik ben een Amsterdamse fietser. Ik bedoel maar.

 Als voetganger heb je het ook niet makkelijk. Vaak in St Louis mogen auto's rechtsaf slaan, ook al is het rood. Dus moet je zelfs als voetganger zelfs goed oppassen...

- “Tipping”, oftewel overal en altijd een fooi te moeten geven. En dat niet alleen, je moet ook zelf uitrekenen hoeveel 15% is. Lastig.

- De wc’s. De deur en muren zijn open aan de boven- en onderkant, waardoor je totaal geen privacy hebt. ALLE wc’s zijn zo. Onbegrijpelijk in een land waar privacy zo belangrijk is.

 

- De vette zooi. Ze zijn zo gewend aan overal kaas en room en nog meer kaas op te gooien, dat ze het er niet eens meer bij vermelden. Laatst vertelde de ober dat ze op het menu “broccoli” hadden. Het bleek een bak roomsaus waarin kleine stukjes broccoli zweefden. Ik heb een keer “corn off the cob” besteld, oftewel een bakje maïs, als bijgerecht. U raadt het al: die verdronk volledig in een room/kaasmengsel. (Over vet en ook suiker gesproken trouwens, een tip: als er “low fat” op een verpakking staat, zit er veel suiker in, als er “low sugar!” op staat, is het vet. Je vindt dus zakken chips met “low sugar!” erop. Goh. Dat zal wel heel gezond zijn dan.)

- De ijsblokjes. OVERAL doen ze ijsblokjes in, zelfs in de winter. Water, frisdrank, sterke drank, wijn. En dan niet zoals bij ons een paar ijsblokjes, nee minstens het halve (!) glas vol. Pas na 3 maanden had ik mezelf eindelijk aangewend om na het bestellen van een drankje, de ober snel "no ice please!!" na te roepen. Want water geven ze standaard bij het eten, in grote glazen, en je raadt het al, die worden ook steeds bijgevuld. Echt een SUPERservice wat mij betreft, maar ja je moet wel steeds het ijs in de gaten houden...

 

Natuurlijk moet je wel overal je ijsblokjes kunnen kopen zeg, je zal maar zonder komen te zitten! Daarom staan er overal (tankstation, supermarkt) grote ijsblokjesbakken

Nou ja, het is natuurlijk niet handig van mij om met een negatief rijtje te eindigen. Laat ik dan eindigen met te zeggen dat ik met volle teugen heb genoten van dit bij tijd en wijle bizarre land, met zijn vriendelijke mensen, heerlijk eten, ruimte, wijdsheid, geweldige muziek en prachtige natuur. Maar dat ik nu weer zin heb om naar huis te gaan. Grapje.

THE END

November: een beetje sporten.... en heel veel eten

Tja, het loopt langzamerhand toch een beetje richting het einde. Het weer wordt minder, de bomen kaler, de vakken zijn zo goed als klaar, en deze week hebben we onze "farewell party" omdat Marie en Elsa 5 december alweer naar Frankrijk vertrekken. Yolande en ik hebben gelukkig nog even. Dat komt mooi uit, want hoewel mijn to do lijst behoorlijk gekrompen is (qua leuke dingen doen dan, mijn academische to do lijst wordt maar niet echt korter gek genoeg...:-S), zijn er nog genoeg dingen die we nog willen doen. Eén ding heb ik net afgestreept, en dat was naar de Tivoli gaan, een prachtig klein bioscoopje op "de Loop". En over 2 weken gaat deze jongen (gek toch dat ik dat niet kan zeggen...!) nog even een tripje naar Chicago maken! Zeer waarschijnlijk, want samen met Lauren, en die moet nog even vragen of ze vrij kan krijgen. Ik hoop het want dan gaan we lekker met haar auto! Niks zo leuk als "on the road" zijn in dit autoland :-)

Bioscooop Tivoli, met 3 zaaltjes. Toen ik binnenstapte waande ik me ineens voor het eerst terug in Nederland!.....vanwege de - blijkbaar universele - popcornlucht. Juist ja.

Hiken 

Wat ook nog op de to do lijst stond sinds het begin, was hiken (fancy woord voor wandelen) met Carolyn. Ze begon al over de prachtige State Parks rond St Louis (zeg maar de Veluwe, maar dan hebben ze er hier dus meerdere en ze zijn ietsje groter) toen ze mij in augustus ophaalde van het vliegveld. Maar zoals dat gaat, steeds kwam het er maar niet van. Dus, vorige week hadden we eindelijk afgesproken om erheen te gaan. Een half uurtje rijden, zei Carolyn, en dan ben je ineens in de middle of nowhere. Nou, dat was precies hoe het was. Een korte impressie!

 Carolyn en hond Kenshin (achterstevoren)

 We namen een hiking trail van 3 miles, waarin alle mogelijke hike-ervaringen aan bod kwamen: een stijle klim, gevolgd door een mooi uitzicht over de rivier...

 Hoewel bij ons in de buurt de bomen nog prachtige kleuren hadden, waren ze hier nagenoeg kaal...jammer, we waren net iets te laat. Maar kaal heeft ook zijn voordelen: je kunt alles goed zien :-)

 Nogmaals de rivier. Ik weet even niet meer welke, volgens mij een aftakking van de Missouri

 Een wat mij betreft goed geslaagde foto :-) Na de klim daalde je af via allerlei houten bruggetjes en trapjes, en liep je beneden langs de rivier

Thanksgivin: een introductie

Moeten wij wachten tot december, hier is november al de feestmaand, met natuurlijk: Thanksgiving! Deze nationale feestdag vormt het begin van de "holiday season", zo heb ik mij laten vertellen. Oftewel, na Thanksgiving barst de Kerstgekte langzaam los. Want, we mogen hier dan de Kerst niet meemaken, de voorbereidingen krijgen we in volle glorie te zien - en dat nemen ze hier niet licht, zoals jullie misschien wel weten, goed geïnformeerde lezers dat jullie zijn! :-) Ik heb gehoord dat naast het veelvoorkomende be-lachelijk/potsierlijk versierde huis, er ook hele straten zijn die het zo bont maken dat ze entreegeld vragen om de straat te kunnen bekijken - met andere woorden, een soort attractie (de opbrengst gaat dan naar een goed doel).

Thanksgiving dus. Vrijwel een leek zijnde wat deze feestdag betreft, heb ik natuurlijk aan zoveel mogelijk Amerikanen om me heen gevraagd waar deze feestdag voor staat en wat de bedoeling is. In het kort komt het hierop neer. Of eigenlijk, het is gewoon kort, het heeft niet veel om het lijf (behalve als jij de vrouw des huizes bent die moet koken voor 15 man natuurlijk).

Thanksgiving is één dag (de laatste donderdag van november, 26 november dit jaar), maar men plakt er hier in de praktijk een vakantie aan vast van maximaal een week - afhankelijk van je werkgever. Op scholen is de ongeschreven regel dat je als professor je les die week annuleert. Want, veel studenten gaan natuurlijk naar hun ouders, en dat is vaak niet een paar uurtjes rijden zoals in Nederland. Dus, in de praktijk ligt alles hier vanaf dinsdagmiddag al stil. Ja, dat wist Suusje natuurlijk niet! Maar het had vooral voordelen: een uitgestorven bieb bijvoorbeeld :-)

Geen eten meer te krijgen dus op de campus dinsdagavond, de dag dat ik daar eet omdat ik 's avonds Frans heb. Maar een geruststellende gedachte: sommige tenten zijn altijd open, zoals McDonalds natuurlijk (hier niet aanwezig gelukkig) en de Subway, waar je naar blijkt ook gezonde salades kunt eten - wie had dat gedacht!

Allereerst het idee erachter. Het is een dag waarop gevierd worden dat de "Native Americans" (beter bekend als indianen) van de pelgrims een kalkoen ontvingen als dank voor hun hulp (waarschijnlijk ook meteen het laatste positive gebaar naar de indianen vanuit de blanken...). Zoals velen met Kerst ook niet echt meer weten wat er gevierd wordt (dat is dus de geboorte van Jezus, voor de ignorante lezers onder u. Mocht u hiertoe behoren, dan bent u nu waarschijnlijk ook het woord ignorant aan het opzoeken), en Kerst de betekenis heeft gekregen van twee dagen samenzijn met familie, zo is het ook met Thanksgiving: het is een dag waarop je je dank betuigt aan familie en vrienden die je dierbaar zijn. En opnieuw net als met Kerst, komt dat in de praktijk voornamelijk neer op heel, heel veel eten. En daarna - aldus de Amerikanen hier - languit voor de tv liggen en American Football kijken, want er is dan altijd een wedstrijd op tv. Thanksgiving en American Football zijn blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden - het verbaast me eigenlijk niks, aangezien het twee oer-Amerikaanse verschijnselen zijn.

Thanksgiving deel 1: "Friendsgiving" met mijn voetbalteamgenoten
En niet alleen op Thanksgiving is het Thanksgiving, veel mensen vieren meerdere Thanksgivings. Tja, waarom 1 avond lekker eten als je het ook 2 of 3 avonden kunt doen? ;-) En ook, je bent niet alleen "thankful" voor je familie natuurlijk, maar ook voor je vrienden, en je kan ze moeilijk allemaal tegelijk uitnodigen. Dus, de dag zelf is natuurlijk voor familie, maar op een andere dag kan je je vrienden uitnodigen. Een supergoed idee! Ik stel voor de we in Nederland ook een "vriendenkerst" invoeren, lekker eten met vrienden! Misschien ga ik dat volgend jaar eens even zelf introduceren...!

Amanda van mijn voetbalteam was één van die mensen, ze nodigde alle voetbalteamgenoten uit voor een zogenaamde "friendsgiving" in haar huis. Opnieuw, een korte impressie met toelichting bij het eten!

 Het is hier heel normaal dat gasten zelf eten en drinken meenemen naar een huisfeest, en zeker natuurlijk bij Thanksgiving, omdat het daarbij draait om het eten. Wat maakt nou een echt Thanksgiving diner? Natuurlijk op nummer 1: De Turkey! Rechts in beeld, niet te missen dacht ik zo want het is echt een GI-GAN-TISCH beest...! Links vooraan iets vegetarisch dat Yolande en ik gemaakt hadden om zij vegetarisch is, daarachter onze zeer goed gelukte "sweet potatoe dish" (zoete aardappel is één van de traditionele bijgerechten), en daarachter kwam te staan de "green been casserole", oftewel sperziebonenschotel met room (enorm lekker), en verder was er nog maïs en salades.

 Amanda met het eten!

Eén van de gasten mocht de kalkoen aansnijden. Schijn bedriegt hier, zoals ik eerder zei is het ding echt gigantisch groot. Ik denk dat we met ongeveer 15 man de helft hebben opgekregen (!)

Een filmpje speciaal voor Wouter en Koen: kijk welk spel ze spelen! (ze=al mijn voetbalteamgenoten)

En na de kalkoen en toebehoren waren er ook nog toetjes. Gelukkig konden Yolande en ik zo de Uber inrollen (een taxiservice door "gewone" mensen, enorm handig en goedkoop, en helaas verboden in Nederland vanwege oneerlijke concurrentie...zit wat in). 

Thanksgiving deel 2: de "echte" Thanksgiving dag zelf, bij Professor John Bowen thuis

Geslaagd als deze Thanksgiving was, was daar natuurlijk deze week óók nog Thanksgiving dag zelf! Bij John, onze professor en contactpersoon voor het uitwisselingsprogramma (hij heeft het opgezet), en zijn vrouw Vicki. Ieder jaar nodigt hij de uitwisselingsstudenten uit bij hen thuis, omdat wij anders natuurlijk zonder familie, feest en kalkoen zitten. Enorm aardig van hem natuurlijk!

Gisteren dus naar Huize Bowen. Dat was even andere koek. Een mooi groot huis in een buitenwijk, met een zeer klassiek gedekte tafel, compleet met bloemstukjes en sjiek servies. Hapjes netjes geordend op de salontafel. Hiërarchisch als het is hier, namen Natalia, Oguz en zijn vriendin, met wie ik meegereden was, na het binnenkomen naast elkaar op een rijtje plaats op de bank, waarin ze stijf bleven zitten met hun glaasje wijn. Juist ja. Ik wilde eigenlijk wel even het huis bekijken, maar mijn gevoel zei me dat het niet echt de bedoeling was om hier een beetje te gaan rondneuzen. Met andere woorden, een situatie die nogal tegen mijn natuur in gaat: ik geloof niet dat ik ooit ergens geweest ben waar ik het gevoel had dat ik niet mocht rondneuzen en moest opzitten op de bank. Oftewel, ik werd er een klein beetje rebels van...maar ik heb me ingehouden en me beperkt tot stiekem zijn cd-collectie bekijken en niet meteen op de bank te gaan zitten met een glas wijn.

 De voorafjes: glaasje wijn op de bank, hapjes op tafel. Ik praat links met zoon Jeff

 Adeline (het andere Franse meisje) en Oguz, een Turkse student die hier al 4 jaar is en dus al 4 jaar op rij Thanksgiving viert in huize Bowen ;-)

Gelukkig deden de Franse dames hetzelfde toen zij aankwamen en werd de sfeer wat informeler. Wat daar ook aan bijdroeg, was het feit dat John's zoons er ook waren, Greg en Jeff, resp. 28 en 25 jaar oud. Vooral Greg was een verschijning: een boomlange, dunne jongen in grijs shirt en groene broek, met knalgeel geblondeerd lang haar met oranje uitgroei in de punten (!!). Mijn mond viel bijna open...dat was niet echt het type zoon wat je bij deze gedistingeerde professor zou verwachten! 

Helaas bracht de aanwezigheid van deze jeugd niet wat meer leven in de brouwerij. Het bleef een vrij stijve bedoening, ook aan tafel, met het officiële proosten, servetje op schoot (ik niet hoor), en gezellige brave conversaties. Wel heel lekkere wijn heeft hij trouwens...

 Say cheeeeeese.... Met de klok mee: mevrouw Bowen (Vicki), dan ik, zoon Greg, Elsa, Natalia, zoon Jeff, John de professor, Marie, Guillermo (een Spaanse student van John), Oguz' vriendin en hijzelf

 Zoals het een echte heer des huizes betaamt, snijdt hij de kalkoen aan (en daarmee is zijn bijdrage aan het eten ook meteen volbracht) ;-)

Ach, wel leuk om een echte traditionele Thanksgiving mee te maken! De gezellige, informele Thanksgiving had ik toch al gehad...gelukkig :-) Ik heb me nog wel van mijn leukste kant laten zien met mijn speech behorend bij het kadootje (of moet ik nu "geschenk" zeggen...), dat we aanboden aan John en zijn vrouw. Ik had in de les namelijk gezien dat hij ruwe handen had, ik wist dat hier een filiaal van mijn all time favorite winkel "Lush" aanwezig was, dus...één en één is twee dacht ik zo! Dus ik snel naar Lush gegaan dinsdag en een pakketje gehaald met mijn favoriete douchegel, op honingbasis (voor degenen die Lush niet kennen: a) schaam je en ga er meteen heen! b) het is een winkel met verzorgingsproducten - douchegel, zeep, schampoo, deo, etc - op puur natuurlijke basis, geen chemische toevoegingen, ze maken alles vers, het is beperkt houdbaar, en het is HEERLIJK, een genot voor als je een gevoelige huid hebt zoals ik! Gaat dat proberen!). 's Avonds bij Frans had ik geprobeerd uit te leggen wat ik gekocht had, en toen noemde ik het in mijn onschuld "produits sans préservatives", wat niet betekent: zonder conserveringsmiddelen, maar....zonder condooms. Oeps. Dus die gooide ik ook in mijn speech, een geslaagde grap natuurlijk voor onze Frans sprekende professor :-)

Al met al had ik een superleuke dubbele Thanksgiving! En ik heb me niet eens overeten. Als er één positief iets is wat ik overhoud aan dit land waarin je overladen wordt met eten, is het, paradoxaal genoeg, om me in te houden!

Het is JOUW verantwoordelijkheid

"It's your responsibility"

Het neo-liberalistische gedachtegoed, oftewel het benadrukken dat iedereen een autonoom individu is, loopt hier in Amerika als een rode draad door het publieke leven heen. Maken wij ons druk over de "participatiesamenleving", waarin mensen wordt gewezen op hun "eigen kracht", en dat ze meer kunnen dan dat ze denken, hier is dat nog 10 keer erger. Feitelijk komt alles neer op: "het is JOUW verantwoordelijkheid om iets van je leven te maken". Met andere woorden: wij, de staat, zijn daar NIET verantwoordelijk voor. Of in nog andere woorden: het kan ons niet schelen, zoek het lekker uit. Heb je geen baan? Dan moet je maar harder zoeken. Ben je ziek en heb je medische hulp nodig? Dan moet je die zelf maar regelen. Ben je te dik? Ja luister eens, je HOEFT al die vette zooi niet te kopen! Heb je longkanker gekregen van het roken? Had je maar beter moeten nadenken, wij sigarettenfabrikanten dwingen je toch niet om te roken?

Natuurlijk zit hier een kern van waarheid in: het IS ook je eigen verantwoordelijkheid, je bepaalt zelf wat je consumeert bijvoorbeeld. Maar betekent dat dan dat de staat, voedselindustrie, etc, zich helemaal NIET verantwoordelijk hoeven te voelen? Natuurlijk niet! Hoe kan je hier ooit gezond eten kopen als je letterlijk wordt overspoeld door een tsunami van suikerrijk en vet eten, en gezond eten duur is? Hoe kan je aan een baan komen als je al 20 jaar werkloos bent of geen opleiding hebt afgerond? Daar wordt niet over nagedacht.

Dit patroon van alles op het individu gooien, is voor mij de kern van wat er mis is in dit land. Ik heb er zelf laatst in een milde vorm mee te maken gehad. Zoals jullie, trouwe lezers van mijn blog als jullie inmiddels zijn ;-), misschien wel gemerkt hebben, was ik niet echt goed voorbereid op mijn treinreis naar New Orleans: ik wist niet dat ik geen bed zou hebben, dat er geen kussens of dekens waren, ik heb me ook nog een slag in de rondte moeten googelen om uit te vinden waar in St Louis ik in godsnaam op die bus moest stappen - dat soort zaken waren namelijk TOTAAL niet duidelijk in de informatie die ik vooraf kreeg. Of, informatie die ik vooraf kreeg, ik heb helemaal geen informatie vooraf gehad zelfs! Omdat ik een flinke klaagmail heb gestuurd over de reis (ik was dat niet van plan maar ik kreeg een enquete, dus ja dan ga je los he), heb ik - wie had dat gedacht - mijn geld teruggekregen (!!), maar in hun mail met uitleg meldden ze nog wel even het volgende:

"As information, when a reservation is booked online, it is the consumers responsibility to know what is being reserved."

Oh, dus het is mijn eigen schuld dat ik dat allemaal niet wist?! Dan breekt toch je klomp. Voor mij is dit kenmerkend voor dit land, in Nederland heb ik nog nooit zo'n soort antwoord gehad in wat voor situatie dan ook.

Nee, ons kleine landje is wat dat betreft zo gek nog niet...;-)

Herfst en Halloween

Herfst en Halloween

Inmiddels wordt het hier best frisjes af en toe. 's Nachts kunnen de temperaturen zomaar onder de 5 graden duiken. En het regent vaker - echt Hollands weer af en toe, met gewoon een hele dag regen zonder op te houden. Ik vind het wel lekker fris, na al die warme dagen die we tot vorige week nog gehad hebben. Grappig dat je dan toch wel zin krijgt in de herfst...zeker als je zo'n lange zomer hebt gehad, zoals hier het geval is. Maar vandaag was het toch weer zo bijna 20 graden en blauwe lucht. Geen probleem hoor, als het elkaar zo blijft afwisselen :-) Ik loop nog steeds in mijn zomerjas rond, wel een trui eronder, maar dat is ook echt prima. Binnenkort maar wel eens wat meer warme kleding kopen, want met die 2 truien en een zomerjas ga ik het niet volhouden.

Affijn, de herfst is hier dus aangebroken. En dat is hier een soort van belangrijke gebeurtenis. Er zijn overal "fall fests" en "oktoberfests", vaak gekoppeld aan bier natuurlijk, maar ook zonder dat. De oogst wordt hier echt gevierd. Pas geleden hadden we op de faculteit een "harvest moon" borrel. Daarbij dopen ze dan appels aan een stok in een grote bak vloeibare karamel (weer een mooi voorbeeld van: hoe kunnen we zo ongezond mogelijk eten...ze maken daar hier echt een sport van), vervolgens is ie plakkerig dus kan je hem dopen in zoals daar zijn, koekkruimels, chocoladestukjes, nootjes, en witte chocola, om het af te maken. En een biertje erbij, en 10 soorten kaas, want ze zijn hier nogal van de kaas, en die is nog lekker ook! Op een soort tuc-koekjes, want het idee van een droge melba toast is hier om begrijpelijke redenen natuurlijk niet bekend....:-)

Goed, dwaal ik weer af naar het eten. Ik had het eigenlijk over de herfst. Dat is hier dus iets wat gevierd wordt. Waarom bij ons eigenlijk niet? Wij hebben toch ook oogstseizoen in Nederland? Vraag ik me nu af.

 Mooie herfstkleuren op de campus

De herfst dus. Kou, weinig licht, dus: de tijd is aangebroken voor lekker gezellig eten! (ach ik vind altijd wel een excuus). Elsa's vriend was hier kort even, ze zijn nu samen naar San Fransisco (jaja) voor een weekje, dus we gingen even lekker dineren met z'n allen. Ik had als experiment een hele kip gekocht (biologisch, voor wie het zich afvraagt), want zo'n hele kip in de oven, dat leek me wel eens leuk om uit te proberen. Zie hier het resultaat. Ik kan met recht zeggen, en dit werd bevestigd door de andere eters, dat die de beste kip is die ik ooit heb gegeten. Dus, voor herhaling vatbaar (lees: in Nederland :-)) Jammer dat ik dan de Franse kookkunsten van Elsa niet bij de hand heb, want die kan toveren met eten hoor...!

De lekkerste kip ooit! Kijk m liggen :-)

Elsa's gouden handjes hebben hier een grote bijdrage aan geleverd

Open haard aan, gezellig! Wij hebben ook een open haard trouwens, we moeten nog even uitvinden of hij "werkt", met andere woorden, of we ons huis niet in de fik steken als we hem aanzetten. Maar bij de benedenburen werkt hij prima, dus dat zal bij ons ook wel het geval zijn. Voor nu hebben we de airco, die ook als verwarming werkt, dus warme lucht met grote kracht ons huis inblaast. Goed systeem.

Halloween
Als je herfst denkt in Amerika, denk je Halloween. Een nogal belangrijke feestdag hier. Een verkoper van de "Hats 'n stuff", een winkeltje hier op de Delmar Loop ("de Loop" voor locals), waar ik al een paar keer mee aan de praat ben geraakt en die veel weet over de geschiedenis van Amerika, vertelde pas dat het van oorsprong een Mexicaans feest is, om de dag te vieren dat de overleden familieleden "op staan" uit hun graven en de levenden bezoeken. De grap is, dat dit totaal geen enge bijklank heeft: het was een dag bedoeld om dit te vieren, de dode komt gezellig even op bezoek en de familie verwelkomt hem met eten en drinken. Ik denk dat dat griezelige element er later aan toe is gevoegd of in is geslepen, omdat je natuurlijk wel te maken hebt met dode mensen die uit hun graf opstaan. Maar goed, leuk om te weten hoe dit feest ontstaan is toch?

Zoals velen van jullie wel weten, hier is weinig van overgebleven. Als je Halloween zegt in Amerika, zeg je: verkleden (hoeft niet per se als iets engs te zijn) en alcohol. Oftewel, een soort 1-daags carnaval. Nu weten sommige van jullie, lieve lezers, dat Susie het niet zo heeft op verkleden. Wel op alcohol, maar met mate natuurlijk. Ahum. Maar goed, nu we hier toch zijn, op de "geboortegrond" van Halloween, en we uitgenodigd waren voor een Halloween feest, konden we natuurlijk niet anders dan ons inlaten met deze traditie en vooruit, een kostuum te gaan kopen. Wat niet echt een pretje is als je a) uberhaupt niet echt creatief bent met dat soort dingen, b) je dit doet op een vrijdagmiddag, de dag vóór Halloween, c) in een straat waar omheen duizenden studenten wonen en waar 1 winkel is met Halloweenkleding. Maar, na 2 uur ronddolen, wikken en wegen tussen mogelijke kostuums zoals daar zijn banaan, donut, dokter, soldaat, matroos, en speciaal voor de vrouwen, hoerige sneeuwwitje, hoerige verpleegster, hoerige vampier, hoerige piraat, en wat dies al niet meer zij, is het me gelukt om een kostuum samen te stellen (jaja, zelf gedaan!) waar ik nog heel blij mee was ook! Ziehier, het resultaat:

 Rara, wie ben ik...?

Clint Eastwood natuurlijk, één van mijn filmhelden! Nou, lijk ik of lijk ik niet...?!

Check de poncho...! Zo één vind je natuurlijk nooit, behalve als je er niet naar zoekt :-)

 (Voor de geïnteresseerde lezer: het gaat om de western film reeks The Good, the Bad and the Ugly, A Fist Full of Dollars en For a Few Dollars More)

En Yolande ging ook als held - een superheld!

Superwoman Yolande: on her way to save the world!

 Verkleed als all American hero: ik dacht, dat zullen die Amerikanen wel waarderen! Tja, dat pakte toch een beetje anders uit: na een hele avond "wie ben ik??" te hebben geroepen tegen allerlei mensen op het feest, was de uitkomst dat 5 mensen mij herkenden als Clint Eastwood, waaronder 2 Spanjaarden. Apart. 

Het feest was trouwens zoals ik me had voorgesteld op basis van de verhalen die Amerikanen mij verteld hebben en mijn ideeën over carnaval (als niet-ervaringsdeskundige, dat wel): veel drank, halloween versnaperingen en mensen die blij zijn dat ze één keer per jaar gek mogen doen. Maar ik heb me best vermaakt hoor. Er werd goeie muziek gedraaid (het was het huis van een funk saxofonist, en zijn iPod stond aan, ik bedoel maar), sommigen hadden écht werk gemaakt van hun kostuum, en lekker gedanst. Ondanks veel plaatsvervangende schaamte een leuke avond gehad en natuurlijk ook interessant om weer een ritueel te hebben meegemaakt van dit vreemde volkje dat zich Amerikanen noemt :-) Hier nog wat leuke foto's:

Clint met Agnetha van ABBA (Kelly)

 De eerste vrouwelijke piloot, voor de gelegenheid opgestaan uit de dood (Grace), een supergoed gelijkend Japans tekenfilmfiguur (Mana), vogelverschikker (naam vergeten), Agnetha van ABBA (Kelly), en nog 2 types die ik niet meer kan thuisbrengen (en zij zichzelf waarschijnlijk ook niet meer aan het einde van de avond...okee dat was een inkoppertje :-D)

Eh, hij leek blijkbaar sprekend maar ik ben het even kwijt (kleine Steven)

Rasputin (James, NB haar en baard zijn echt)

Voor mij de beste van de avond: Wolverine (dat hoofd!! Plus, supercoole zelfgemaakte messen), Steven weer en nog een typje (NB: één van de besten, daar kan ik geen foto van vinden, dat was iemand verkleed als Ace Ventura met tutu en omhoogstaand haar...simpel en toch geniaal)

 De Dark Angel (Brad) en Zombie (grote Steven)

 Zo komt ie toch beter tot zijn recht

De kostuumcompetitie heb ik trouwens niet gewonnen: de winnaars waren een stel (dus, jongen en meisje) gekleed als John Travolta en Nicholas Cage in de film Face Off. Ze hadden de maskers zo gemaakt dat als ze praatten het leek alsof hun mond echt bewoog, en ze wisselden de hele avond van masker :-D